هدف: آمار ابتلا به سرطان در جهان درحال افزایش است و میزان مرگ ناشی از سرطان درکشورهای غرب آسیا از جمله ایران سیر صعودی دارد. رادیوتراپی متداول ترین روش برای درمان سرطان است. به نظر می رسد که آسیب های بافت کلیوی و بیضه ناشی از درمان رادیوتراپی بیشتر در اثر استرس اکسیداتیو رخ داده به دلیل تولید بیش از حد نسبت اکسیژن / نیتروژن واکنش پذیر و کاهش سطح آنتی اکسیدان رخ می دهد. از این رو تمرین کوتاه مدت با شدت بالامی تواند تاثیر مطلوبی بر وضعیت آنتی اکسیدانی وساختار بافت بیضه داشته باشد. هدف از این پژوهش بررسی اثر تمرینات تناوبی با شدت بالا بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بافت بیضه در موش های صحرایی نر تحت رادیوتراپی است. مواد و روش ها: در این پژوهش 24 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی 221 گرم به چهار گروه: کنترل سالم، تمرین اینتروال سالم، کنترل تحت رادیوتراپی و تمرین اینتروال همراه با رادیوتراپی تقسیم شدند. بعد از 8 هفته تمرینات اینتروال، موش ها تشریح شدند و سرم خون جهت اندازه گیری عوامل اکسیدانی و آنتی اکسیدانی و بافت بیضه جهت مطالعات استریولوژیک جداسازی شدند. داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه در نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در این پژوهش کل بدن موش های صحرایی تحت رادیوتراپی قرار گرفت که موجب کاهش معنادار وزن بیضه (00/0=P)، وزن نسبی بیضه (00/0=P)، حجم بیضه (00/0=P)، حجم لوله های منی ساز (00/0=P) شد، اما در سطح سرمی مالون دی آلدئید(00/0=P) و سطح سرمی ظرفیت تام آنتی اکسیدانی (04/0=P) موجب افزایش شد. همچنین انجام پروتکل تمرینات اینتروال در موش های صحرایی تحت رادیوتراپی موجب کاهش معنادار قطر لوله های منی ساز (001/0=P) و سطح سرمی مالون دی آلدئید (00/0=P) شد. نتیجه گیری: براساس این پژوهش به نظر می رسد تمرینات اینتروال می توانند با تاثیر بر عوامل آنتی اکسیدانی موجب کاهش استرس اکسیداتیو ناشی از رادیوتراپی شده و بر بهبود ساختار بافت بیضه موثر باشند.
