مهدی حسین یزدی

هدف ما از این مطالعه ارزیابی سه دامنه سطوح مختلف پروتئین خام استارتر بر روی عملکرد و رشد گوساله های شیری با استفاده از روش متاآنالیز بود. یک بانک اطلاعات از 13 مقاله چاپ شده با کمک موتورهای جستجوگر Pub Med، Scopus و GoogleScholar از سال 1973 تا 2021 جمع آوری شد که شامل 17 مطالعه، 140 تیمار و 893 رأس گوساله شیری هلشتاین بود. گوساله ها به یکی از سه تیمار زیر اختصاص یافتند: 1) سطح پروتئین خام کم تر از NRC (18%>؛ LCP)؛ 2) سطح پروتئین خام NRC (% 9/19- 18؛ NCP)؛ 3) سطح پروتئین خام بالاتر از NRC (20%≤؛ HCP). وزن بدن در زمان شیرگیری برای هر دوی گوساله های تغذیه شده با تیمار NCP و HCP بیشتر بود (01/0> P) اما پس از شیرگیری در تیمار HCP و LCP بیشتر بود (01/0> P). ماده خشک مصرفی بین تیمارها اختلافی نداشت. استارتر مصرفی برای گوساله های تغذیه شده با سطوح بالاتر پروتئین خام (NCP و HCP) در پیش از شیرگیری بیشتر بود (02/0= P). پروتئین فراهم شده توسط شیر پیش از شیرگیری در تیمارهای تغذیه شده با سطوح بالاتر پروتئین خام (NCP و HCP) در مقایسه با تیمار LCP بیشتر بود (01/0> P) اما پروتئین فراهم شده توسط استارتر پیش از شیرگیری در تیمار HCP در مقایسه با سایر تیمارها بیشتر بود (01/0> P). غلظت گلوکز خون با افزایش سطح پروتئین خام (NCP و HCP) به طور معنی داری افزایش یافت (01/0> P) اما غلظت نیتروژن اوره ایی خون (BUN) در تیمار تغذیه شده با HCP در مقایسه با سایر تیمارها افزایش یافت (01/0> P). غلظت کل اسیدهای چرب فرار شکمبه (TSCFA) با افزایش سطح پروتئین خام افزایش یافت (01/0> P). تحت شرایط این مطالعه، سطح پروتئین خام استارتر تغذیه شده به گوساله های شیری که توسط NRC 2001 پیشنهاد شده (18-20 درصد)، کافی می باشد و مقادیر بالاتر مزیت اضافی نخواهد داشت.