مشخصات پژوهش

عنوان	ساخت و مشخصه یابی نانوسامانه دارویی کوئرستین بر پایه پلیمرهای سه قطعه ای و بررسی اثر بخشی آن در درمان سرطان سینه
نوع پژوهش	طرح پژوهشی خاتمه‌یافته
کلیدواژه‌ها	رهایش کنترل شده، نانو دارو، کوئرستین، پلارونیک، روش لایه نازک
چکیده	در این پژوهش به ساخت و مشخصه یابی نانوسامانه دارویی کوئرستین بر پایه پلیمرهای سه قطعه ای و بررسی اثر بخشی آن در درمان سرطان سینه پرداخته شده است. کوئرستین یک فلاویید است که خواص بی-شمار آن برای درمان انواع سرطان کشف شده است. مولکول کوئرستین تقریبا در آب نامحلول بوده و این امر باعث عدم اثربخشی مناسب این دارو در درمان سرطان می باشد. در این پژوهش با کپسوله کردن مولکول های کوئرستین توسط یک پلیمر سه قطعه ای پلارونیک و یک عامل فعال سطحی بر مشکل حلالیت و عدم پایداری و پراکندگی دارو در فاز آبی فائق آمده-ایم. جهت حصول بالاترین میزان بارگذاری دارو در سامانه دارویی نسبت های مختلف وزنی دارو و پلیمر و همینطور مقادیر مختلفی از عامل فعال سطحی در فرایند بارگذاری دارو مورد بررسی و آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان از آن دارد که بیشترین میزان بارگذاری دارو در سامانه پلیمر-دارو هنگامی که نسبت دارو به پلیمر 1 به 50 است حاصل شده و در این حالت میزان بارگذاری دارو در سامانه 96% می باشد. در ادامه با وارد کردن عامل فعال سطحی در حین فرایند کپسوله کردن پلیمر میزان بارگذاری دارو در سامانه دارویی تا 98% افزایش یافت. نتایج نشان از عملکرد بسیار خوب پلیمر و عامل فعال سطحی در کپسوله کردن دارو داشت. ساختار سامانه دارویی توسط آنالیزهای مختلف مشخصه یابی از قبیل FTIR و XRD مورد بررسی قرار گرفت. همچنین میزان توزیع اندازه سامانه دارویی توسط آنالیز تفرق دینامیک نور (DLS) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد متوسط اندازه ذرات سامانه دارویی 4/16 نانومتر می باشد. در ادامه مکانیسم رهایش دارو در محیط برون تنی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از انطباق مکانیسم رهایش مرتبه اول با داده های تجربی داشت که نشان داد سامانه دارویی یک سیستم آهسته رهش می باشد. در انتها عملکرد سامانه دارویی در بالا بردن اثر بخشی دارو بر روی رده سلولی سرطان سینه مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشات سلولی نشان داد اثر بخشی دارو هنگامیکه توسط سامانه پلیمری کپسوله می شود به مقدار قابل توجهی افزایش می یابد بطوری که میزان IC50 دارو قبل و بعد از بارگذاری در سامانه به ترتیب 178 μg/mL و 18 μg/mL می باشد.
پژوهشگران	رضا داورنژاد (همکار)، میثم سلیمانی (مجری)، فاطمه لایقی (همکار)