مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی تغییرات رزیستین به دنبال تمرینات هوازی و ارتباط آن با باروری در موش های صحرایی نر دیابتی نوع 2
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	واژگان کلیدی: رزیستین، تمرین هوازی، سلامت تولید مثل، موش صحرایی
چکیده	چکیده اهدف: رزیستین از بافت چربی ترشح می شود و می تواند ارتباط بین دیابت و ناباروری باشد. این مطالعه با هدف بررسی تغییرات رزیستین به دنبال تمرینات هوازی در موش های دیابتی و ارتباط آن با پارامترهای اسپرم صورت گرفته است. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی 30 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (سن: 56 روز، وزن: 200-250 گرم) بطور تصادفی به سه گروه زیر تقسیم شدند: کنترل سالم، کنترل دیابتی و دیابتی تمرین هوازی. دیابت از طریق یک نوبت تزریق داخل صفاقی (65 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن) استرپتوزوتوسین القا شد. هفت روز پس از تزریق و پس از 12 ساعت ناشتایی، حیوانات با غلظت گلوکز خون بیش از 250 میلی گرم در دسی لیتر، دیابتی در نظر گرفته شدند. هفت روز پس از القاء دیابت، حیوانات در گروه ورزشی تحت تمرین هوازی پیشرونده قرار گرفتند (دویدن روی تردمیل برای 1 ساعت، 27 متر بر دقیقه، 5 روز در هفته). پس از 10 هفته تمرین، میزان اسپرم و غلظت رزیستین اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس مقایسه شدند (05/0>P). یافته ها: القاء دیابت به طور معنی دار موجب کاهش تعداد(001/0=P)، تحرک (001/0=P)، زنده مانی (001/0=P) و مورفولوژی (01/0=P) اسپرم گردید. شاخص های اسپرمی چون تعداد (03/0=P) و زنده مانی (002/0=P) به طور معنی دار در گروه دیابت ورزشی بیش از گروه دیابتی کم تحرک بود. اختلاف معنی داری در سطوح رزیستین بین گروه های دیابتی ورزش و دیابتی کم تحرک مشاهده نشد(40/0=P). نتیجه گیری: این نتایج نشان می دهد یک برنامه تمرین هوازی 10 هفته ای کیفیت اسپرمی را در مدل موشهای صحرایی دیابتی نوع 2، مستقل از تغییرات رزیستین، بهبود می بخشد.
پژوهشگران	لیلی محمدی (نفر سوم)، محمد پرستش (نفر دوم)، عباس صارمی (نفر اول)