عنوان	نرم‌کننده‌های زیستی: مسیری به سوی مهندسی پلیمر پایدار
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	فناوری نرم‌کننده‌ها نرم‌کننده‌های زیستی دی‌اکتیل‌فتالات انعطاف‌پذیری پلیمرها مهندسی پلیمر پایدار
چکیده	نرم‌کننده‌ها به‌عنوان یکی از اجزای کلیدی در صنعت پلیمر، نقش اساسی در بهبود خواص مکانیکی و حرارتی پلیمرهای سخت و افزایش قابلیت پردازش آن‌ها دارند. این مقاله مکانیسم‌های شیمیایی نرم‌کننده‌ها، به‌ویژه دی‌اکتیل فتالات (DOP)، و تأثیر آن‌ها بر انعطاف‌پذیری، کشش و دوام پلیمرها را بررسی می‌کند. استفاده از نرم‌کننده‌ها باعث کاهش شکنندگی پلیمرها شده و کاربردهای صنعتی گسترده‌تری برای آن‌ها فراهم می‌آورد. با این حال، نرم‌کننده‌های مصنوعی مانند فتالات‌ها به دلیل سمیت بالقوه و ماندگاری طولانی‌مدت در محیط، نگرانی‌های زیست‌محیطی و بهداشتی قابل‌توجهی به همراه داشته‌اند. در پاسخ به این مشکلات، این تحقیق به بررسی نرم‌کننده‌های زیستی می‌پردازد که از منابع تجدیدپذیر تولید می‌شوند و به‌عنوان جایگزین‌های پایدارتر در نظر گرفته می‌شوند. نرم‌کننده‌های زیستی از منظر رقابت با نرم‌کننده‌های سنتی و کاهش ریسک‌های زیست‌محیطی مورد تحلیل قرار گرفته‌اند. این مقاله همچنین به چارچوب‌های نظارتی اشاره می‌کند که محدودیت‌های بیشتری برای مواد مضر مانند فتالات‌ها وضع کرده و استفاده از نرم‌کننده‌های زیست‌تخریب‌پذیر، نظیر روغن‌های گیاهی، را تشویق می‌کنند. هرچند این مواد از نظر مقررات مناسب هستند و ویژگی‌های مطلوب پلیمرها را حفظ می‌کنند، اما چالش‌هایی مانند کارایی هزینه و تولید صنعتی آن‌ها هنوز به‌طور کامل حل نشده است. تحقیق حاضر به بررسی پیشرفت‌های اخیر در فناوری نرم‌کننده‌ها می‌پردازد و بر ضرورت تحقیق و توسعه بیشتر برای بهینه‌سازی فرمولاسیون‌های این مواد تأکید دارد. همچنین، نشان می‌دهد که دستیابی به تعادل میان عملکرد فنی، ایمنی زیست‌محیطی و الزامات نظارتی، راه را برای نوآوری‌های سبزتر و کارآمدتر در کاربردهای صنعتی هموار می‌سازد.
پژوهشگران	عزت اله جودکی (نفر دوم)، إ آقازمانی (نفر اول)