در این پژوهش اثر اختلاط پلیمرهای (پلی وینیل کلراید/پلی اتیلن گلایکول) بر خواص شیمی/فیزیکی و جداسازی غشاهای تبادل کاتیونی ناهمگن مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. غشاهای تبادل کاتیونی ناهمگن با استفاده از تکنیک قالب گیری محلول پلیمری و با استفاده از حلال تتراهیدروفوران و پودر ذرات رزین تبادل کاتیونی تهیه گردیدند. نتایج بدست آمده نشان داد که میزان محتوای آب غشاها و میزان آبدوستی سطحی آنها با افزایش نسبت پلی اتیلن گلایکول بکار گرفته شده در پایه غشاهای تهیه شده، افزایش می یابد. ظرفیت تبادل یونی، دانسیته بار، پتانسیل، عدد انتقال و انتخاب پذیری غشاها نیز در ابتدا با افزایش میزان غلظت پلی اتیلن گلایکول تا 4 درصد وزنی در پایه غشا افزایش یافت و مجددا با افزایش بیشتر میزان غلظت پلی اتیلن گلایکول از 4 تا 16 درصد وزنی روند کاهشی نشان داد. همچنین میزان تراوش پذیری و فلاکس یونی غشاها در ابتدا با افزایش میزان غلظت پلی اتیلن گلایکول بکار گرفته شده در بدنه غشا تا 2 درصد وزنی، به صورت قابل توجهی افزایش یافته و مجددا با افزایش بیشتر میزان غلظت پلی اتیلن گلایکول از 2 تا 8 درصد وزنی روندی کاهشی نشان داد. در نهایت میزان تراوش پذیری و فلاکس یونی غشاها با افزایش بیشتر غلظت پلی اتیلن گلایکول تا 16 درصد وزنی، مجددا روند افزایشی نشان داد. مقاومت الکتریکی سطحی غشاها نیز، در اثر استفاده از پلی اتیلن گلایکول در ساختمان غشا، به صورت قابل ملاحظه ای کاهش یافت. همچنین عدد انتقال و انتخاب پذیری غشاها با افزایش میزان غلظت محلول الکترولیت افزایش یافت. نتایج حاصل نشان داد که غشاهای تهیه شده عدد انتقال و انتخاب پذیری بالاتری در محیط خنثی در مقایسه با سایر محیط های اسیدی/بازی دارند. مقایسه نتایج نشان می دهد که نمونه های اصلاح شده قابل مقایسه با نمونه های تجاری می باشند. نتایج حاصل از این تحقیق در فرآیندهای الکتروشیمیایی بویژه الکترودیالیز مفید خواهد بود.
