محمد پرستش

چکیده آمار ابتلا به سرطان در جهان به شدت در حال افزایش است و همچنین در ایران، میزان مرگ ناشی از سرطان سیر صعودی دارد. رادیوتراپی متداول ترین روش برای درمان سرطان است. به نظر میرسد که ، آسیب های بافت بیضه ناشی از درمان رادیوتراپی بیشتر در اثر استرس اکسیداتیو رخ داده به دلیل تولید بیش از حد نسبت اکسیژن / نیتروژن واکنش پذیر و کاهش سطح آنتی اکسیدان رخ میدهد. از این رو تمرین کوتاه مدت با شدت متوسط میتواند تاثیر مطلوبی بر ساختار بافت بیضه و وضعیت آنتی اکسیدانی داشته باشد. هدف از این پژوهش، بررسی اثر تمرینات استقامتی تداومی با شدت متوسط بر سطوح سرمی مالون دی الدئید ، ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و ساختار بافت بیضه در موش های صحرایی نر تحت رادیوتراپی است. مواد و روش ها: در این پژوهش 24 سر موش صحرایی نر از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزنی 221 گرم به چهار گروه : کنترل سالم ، تمرین استقامتی سالم ، کنترل تحت رادیوتراپی و تمرین استقامتی همراه با رادیوتراپی تقسیم شدند. بعد از 8 هفته تمرینات استقامتی ، موشها تشریح شدند و بافت بیضه جهت مطالعات استریولوژیک و سرم خون برای اندازه گیری عوامل اکسیدانی و آنتی اکسیدانی جدا شدند . داده ها با آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه در نرم افزار spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد بین سطوح سرمی مالون دی آلدئید در گروه های مورد مطالعه تفاوت معنادار وجود دارد (001/0 =P). به همین صورت بین ظرفیت تام آنتی اکسیدانی چهار گروه تفاوت معنادار مشاهده شد (001/0= P). در مورد ساختار بیضه برخی فاکتورها از جمله برآورد چروکیدگی (001/0 =P)، حجم (001/0= P)، طول (016/0= P) و قطـر لوله هـای منی ساز (001/0= P) تفاوت معنادار داشت. نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد 8 هفته تمرین استقامتی با شدت متوسط تأثیر معناداری بر سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت تام آنتی اکسیدانی و همینطور ساختار بیضه موش های نر صحرایی تحت رادیوتراپی دارد.