در بسیاری از تکنیک های اندازه گیری فاز، مانند تداخل سنجی رادار مصنوعی، ضخامت سنج تصویر برداری فریز و روش های تداخل سنجی نوری، فاز بازیابی شده در محدوده ی (-π,π] یعنی محدوده 2π پیچیده می شود. چون فاز به اندازه گیری ها مرتبط است پس هرچه دقیق تر باشد اندازه گیری ها دقیق تر هستند. فاز پیچیده شده برای ایجاد یک توزیع فاز پیوسته باید باز شود. این فرآیند باز کردن فاز نام دارد. روش های باز کردن فاز زمانی و باز کردن فاز فضایی از جمله روش های باز کردن فاز هستند. روش های باز کردن فاز زمانی قوی و موثر هستند اما به چند فاز پیچیده در امتداد محور زمان یا الگوهای چند فرکانسی فریز نیاز دارد. یک مزیت روش های باز کردن فاز زمانی این است که داده های فاز تنها از تغییرات زمانی داده ها استفاده می کنند و بنابراین به پیکسل های همسایه تکیه نمی کنند. روش های باز کردن فضایی محدودیت کمتری دارند اما کنترل مناطق جدا از هم و ناپیوستگی فاز، دشوار است. کلید قابل اعتماد بودن روش های باز کردن فاز، توانایی در کشف دقیق پرش فاز 2π است. در فاز باز شده، خطاهایی مانند، نوفه، نمونه برداری و ...فرآیند باز کردن فاز را پیچیده می کند.
