در این پژوهش اثر اختلاط پلیمرهای (پلی وینیل کلرید/پلی اتیلن گلایکول) بر ویژگی های شیمی/ فیزیکی و جداسازی غشاهای تبادل کاتیونی ناهمگن مورد مطالعه قرار گرفت. غشاهای تبادل کاتیونی ناهمگن با استفاده از روش تغییر فاز و روش قالب گیری محلول پلیمری تهیه شدند. نتیجه ها نشان داد که میزان محتوای آب و میزان آبدوستی سطحی غشاها با افزایش نسبت پلی اتیلن گلایکول به کار گرفته شده در پایه غشا، افزایش می یابد. ظرفیت تبادل یونی، دانسیته بار، پتانسیل، عدد انتقال و انتخاب پذیری غشاها در ابتدا با افزایش میزان پلی اتیلن گلایکول تا 4 درصد وزنی در پایه غشا افزایش یافت و دوباره با افزایش بیش تر میزان آن از 4 تا 16 درصد وزنی روند کاهشی نشان داد. تراوش پذیری و شار یونی غشاها نخست با افزایش میزان پلی اتیلن گلایکول در بدنه غشا تا 2 درصد وزنی، به صورت چشمگیری افزایش یافته و با افزایش بیش تر آن از 2 تا 8 درصد وزنی روندی کاهشی نشان داد. سرانجام میزان تراوش پذیری و شار یونی غشاها با افزایش بیشتر میزان پلی اتیلن گلایکول تا 16 درصد وزنی، دوباره روند افزایشی نشان داد. مقاومت الکتریکی سطحی غشاها، در اثر استفاده از پلی اتیلن گلایکول در ساختمان غشا، به صورت چشمگیری کاهش یافت. عدد انتقال و انتخاب پذیری غشاها با افزایش میزان غلظت محلول الکترولیت افزایش یافت. غشاهای تهیه شده عدد انتقال و انتخاب پذیری بالاتری در محیط خنثی در مقایسه با سایر محیط ها اسیدی/بازی دارند. نتیجه ها نشان داد که نمونه های اصلاح شده قابل مقایسه با نمونه های تجاری می باشند.
