پایداری در توسعه ورزش یا توسعه پایدار ورزش، مفهومی است که توجه روزافزونی را در تحقیقات امروزی به خود معطوف کرده است. توسعه پایدار ورزش مفهومی است که در آن پایداری موضوعی رایج و محوری در توسعه ورزش محسوب می-شود که تغییرات طولانی مدت در نگرش های فردی، اجتماعی و سازمانی را علاوه بر در نظر گرفتن ابعاد اقتصادی، اجتماعی و نهادی از طریق مشارکت در ورزش در بر می گیرد. هدف مقاله حاضر مطالعه مفهوم توسعه پایدار ورزش، موانع آن و ارائه راهکارهایی برای رسیدن به توسعه پایدارِ ورزش است. روش تحقیق حاضر توصیفی بوده که بدین منظور از روش شناسی کیفی استفاده شد. در این راستا، از مطالعات کتابخانه ای و مصاحبه با استادان مدیریت ورزشی، مدیران ورزشی، ورزشکاران و مربیان ورزش استفاده شد. تعداد مشارکت کنندگان در تحقیق 14 نفر بود. استراتژی نمونه گیری موارد حاد بوده که در این رابطه از تحلیل محتوی مصاحبه ها استفاده شد. نتایج نشان داد موانع پایداری در توسعه ورزش به موانع مدیریتی، ساختاری، محیطی، نگرشی-رفتاری و قانونی- حقوقی بر می گردد. راهکارهای توسعه پایدار که توسط صاحب نظران مطرح شد عبارت بود از: تدوین برنامه راهبردی متناسب با تغییرات محیطی، تصویب مصوبات برنامه ای از طریق نهادهای قانونی و حقوقی از جمله مجلس شورای اسلامی، متناسب ساختن ساختار ورزش با قوانین بین المللی و برطرف کردن خلاء قانونی در ورزش از طریق حقوق دانان. بنابراین توجه مدیران و سیاست مدران به توسعه پایدار ورزش کشور می تواند زمینه را برای توسعه اهداف پایداری در توسعه ورزش و اثرات اقتصادی و اجتماعی در جامعه از طریق مشارکت نهادها فراهم آورد.
