هدف: سالمندان یکی از اقشار آسیب پذیر هر جامعه ای را تشکیل می دهند . بی تعادلی و به دنبال آن افتادن در سالمندان با کاهش توانایی در انجام فعالیت های روزانه همراه می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات محوری ورتیکال بر تعادل و هماهنگی زنان سالمند بود. روش بررسی: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون انجام شده ،نمونه ها 30 نفر زن سالمند که در مراکز نگهداری سالمندان شهر اراک بودند، به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. به منظور ارزیابی هماهنگی از آزمون تاندم گیت و برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون های تعادلی لک لک و آزمون تعادلی برخاستن و رفتن قبل و بعد مداخله استفاده شد. گروه تجربی به انجام یک دوره تمرینات محوری ورتیکال هشت هفته ای(3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه) پرداختند و گروه کنترل فعالیت روزانه خود را انجام داد. از آمار توصیفی برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد اطلاعات و برای تعیین اختلاف بین پیش آزمون و پس آزمون و درون گروهی به ترتیب از t مستقل و همبسته در سطح معنی داری 05/0≥p استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه تجربی و کنترل در آزمون های هماهنگی (تاندم گیت) و تعادل (ایستا: لک لک و پویا: برخاستن و رفتن) در پیش آزمون اختلاف معنی داری وجود ندارد اما در پس آزمون، گروه تجربی در تعادل ایستا عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل نشان می دهد، در صورتی که در تعادل پویا و هماهنگی اختلاف معنا داری مشاهده نشد. نتایج t همبسته نیز اختلاف معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی در آزمون های تعادل ایستا و پویا را نشان داد، در حالی که باتوجه به نتایج t همبسته اختلاف معنی داری بین پیش آزمون و پس آزمون گروه تجربی در آزمون هماهنگی و همچنین بین پیش و پس آزمون گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برنامه تمرینات محوری ورتیکال بر بهبود تعادل ایستا در زنان سالمند مؤثر است. در حالی که بر بهبود تعادل پویا و هماهنگی تاثیر گذار نبود. بنابراین به نظر می رسد تمرینات محوری ورتیکال روش تمرینی سودمندی جهت بهبود تعادل ایستا باشد و خطر افتادن و هزینه های درمانی وابسته به آن را کاهش دهد.
