محمد سعید ّ الحبوبی، از شاعران معاصر عراق است که برخی از ادیبان نظیر سلمی جیوسی، وی را پیشوای شعر جدید عراق میدانند. دیوان وی، سرشار از هنجارشکنیهای هدفمند در ساختار و فرم واژگان است. صورتگرایان، این هنجارشکنیها را از روشهایی برای برجسته سازی شعر میدانند که به غنای ادبی متن کمک میکند و از این رو، بررسی موضوع برجسته سازی که »لیچ« آن را برپایهی » قاعده - کاهی« و »قاعده افزایی« تقسیم نموده، به عنوان ابزاری برای پربار کردن آثار شاعران، ضروری به نظر می - رسد. مقاله ی حاضر، قصد دارد به روش توصیفی-تحلیلی، هنجارگریزی شاعر را در خلق جلوه هایی از زیبایی شناسی و رستاخیز واژگان بر اساس نظریه ی لیچ مورد بررسی قرار دهد. از ا هداف تحقیق، آشنانمودن مشخصه های القای معنا به مخاطب به شیوه ی برجسته سازی و به فعلیّت رساندن واژگان خاموش می باشد که شاعر با نامألوف جلوه دادن ترکیبهای تکراری، آن را در شعر پیاده کرده است. مسأ له ی پژوهش در زمینهی قاعده کاهی، این است که شاعر از عناصر علم بدیع نظیر »ایهام «، »تناسب « و »تکرار« چگونه در توصیف »چندمعنایی«، »شبکه ی معنایی« و »واج آرایی« واژگان بهره برده است؛ شاعر از نظر قاعده افزایی، به چه اشکالی از »آرکائیسم«، در ایجاد پیوند متن با فرهنگ کهن، بهره گرفته و به چه شیوهای از واژگان علم نجوم، در ارتقای موسیقی و تصویرگری وام گیری کرده است. نتیجه ی پژوهش، به کارکرد انواع »توریه« در تبیین واژگان دوپهلو، ایجاد انگیزش مخاطب و برجسته سازی ارتباط لفظ با معنا اشاره دارد. همچنین به این نکات دست یافته که شاعر از »آرکائیسم«، به دو شکل ادبی و دینی بهره برده، از انواع اعراب در زمینه ی »نمادگرایی« و از نجوم در خلق »تصویرگری شاعرانه« استفاده کرده است.
