محمد پرستش

مقدمه: دیابت به همراه مورفین با ایجاد استرس اکسیداتیو، آسیب‌های متابولیسمی متعددی در بیضه‌ها ایجاد می‌کند. این مطالعه با هدف کاهش عوارض اکسیداتیو ناشی از دیابت و مورفین بر کیفیت باروری مردان با کمک تمرین هوازی فزاینده با شدت متوسط صورت گرفت. روش بررسی: از 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در این مطالعه تجربی استفاده شد. موش‌ها به صورت تصادفی به 4 گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل دیابت (D)، دیابت مورفینی (D.M)، دیابت+ تمرین استقامتی (D+ ET)، دیابت مورفینی+ تمرین استقامتی (D. M+ET). سپس القاء دیابت و مورفین انجام شد. گروه‌های تمرین 8 هفته پروتکل تمرین استقامتی را اجرا نمودند. در پایان مطالعه همه موش‌‌ها کشته شدند و بافت بیضه آن‌ها جدا شد. شاخص‌های اکسیدانی و آنتی اکسیدانی این مطالعه اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS نسخه 16 و با استفاده از از آزمون تحلیل واریانس یک راهه در سطح معنا‌داری 05/0 بررسی شدند. نتایج: نتایج نشان داد غلظت شاخص اکسیدانی MDA گروه دیابت، نسبت به سایر گروها افزایش معناداری داشت (0/001 =p). با این‌حال تمرین استقامتی فزاینده باعث کاهش معنادار غلظت MDA (0/001 =p) و افزایش معنادار میزان شاخص های آنتی اکسیدانی TAC، GPX و SOD(0/001 =p) سایر گروه‌ها در مقایسه با گروه دیابت شد. نتیجه‌گیری: تحقیق حاضر نشان داد که تمرین استقامتی فزاینده با شدت متوسط باعث کاهش شاخص اکسیدانی و افزایش شاخص‌های آنتی اکسیدانی در بافت بیضه موش‌ها‌ی دیابتی همراه با سندروم ترک شد. و این نشان دهنده کاهش عوارض ناباروری در موش‌ها می‌باشد.