هدف: مورفین یکی از اصلی ترین مواد شیمیایی روانگردان موجود در تریاک است که می تواند تأثیر منفی بر اسپرم زایی و باروری داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی اثر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطح سرمی گنادوتروپین هورمون و سیرتوئین 1 در موش های صحرایی نر با سندروم ترک مورفین صورت گرفته است. روش : در این مطالعه تجربی 40 سر رت صحرایی نر نژاد ویستار (سن 8 تا 10 هفته ای، وزن: 30±130گرم) به طور تصادفی به 4 گروه: سالم مقاومتی، مرفین مقاومتی، کنترل سالم و کنترل مورفین تقسیم شدند. پروتکل ایجاد اعتیاد از طریق دریافت دوزهای فزاینده 1/0 تا 4/0 میلی گرم بر میلی لیتر مورفین برای 21 روز اجرا شـد و در نهایت روز بیست و دوم علائم سندروم ترک مورفین به صورت شاخص های کمی بررسی شد. یک روز پس از پروتکل سندرم ترک مورفین، گروه های ورزشی برای هشت هفته تحت تمرین مقاومتی فزاینده قرار گرفتند (بـالا رفـتن از نردبان مخصوص به ارتفاع یک متر و با 26 پله با فاصـله 4 سانتی متر سه جلسه در هفته). خونگیری 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی انجام شد. هورمون های گنادوتروپین و سیرتوئین1 به روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت و نهایتا داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معنی داری 05/0 بررسی شدند. یافته ها: هشت هفته تمرین مقاومتی موجب افزایش معنی دار سطوح سرمی هورمون گنادوتروپین در گروه سالم مقاومتی نسبت به گروه کنترل سالم شد (006/0p<)، اما این اختلاف در گروه مورفین مقاومتی نسبت به گروه کنترل مورفین معنادار نبود (77/0p<). در سطوح سیرتوئین1 در گروه مورفین مقاومتی نسبت به گروه کنترل مورفین افزایش معناداری مشاهده شد (23/0p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد تمرین مقاومتی می تواند همزمان با کاهش علایم سندرم ترک مورفین بر بهبود سطح سیرتوئین 1 در موش های صحرایی نر با سندرم ترک مورفین موثر باشد.
