استفاده مداوم از دست در حالت بالای سر باعث وارد آمدن فشار و بار در مدت طولانی و فراهم شدن زمینه ابتلا به سندروم گیرافتادگی شانه می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر روش های درمانی منتخب از لحاظ تفاوت در میزان بهبود و طول مدت درمان روی سندروم گیرافتادگی شانه در والیبالیست ها و ارایه پروتکل درمانی موثر بود. روش ها: در این مطالعه 60 مرد والیبالیست مبتلا به سندروم گیرافتادگی شانه به 4 گروه حرکت درمانی (17 نفر)، ماساژدرمانی (15 نفر)، مکانوتراپی (14 نفر) و ترکیبی (14 نفر) تقسیم شدند. برای تداوم برنامه های درمانی خارج از کلینیک از برنامه های خانگی و توصیه های ایمنی در محیط کار و ورزش استفاده شد. از عکس برداری MRI، آزمون های بالینی و EMG عضلات روتاتور کاف برای ارزیابی 4 برنامه تحقیق استفاده شد. برای ارزیابی برنامه ها در پیش آزمون و پس آزمون از آزمون T همبسته و برای تعیین فاصله معنی داری بین گروه ها از آزمونANOVA و آزمون تعقیبی توکی در سطح (p<0.05) استفاده شد. یافته ها: برنامه ترکیبی نتایج معنی دارتری داشت (p<0.02). در هیچ کدام از دامنه های حرکتی IR, EX, FL, AB تفاوت معنی داری بین 4 برنامه مکانوتراپی، حرکت درمانی، ماساژدرمانی و ترکیبی مشاهده نشد، اما برنامه ترکیبی در حرکت ER به طور معنی داری (p<0.011) تاثیرگذارتر بود. عضله فوق خاری در برنامه ترکیبی و سپس حرکت درمانی زمان واکنش کوتاه تری نسبت به دیگر گروه ها داشت (p<0.037). عضله گرد کوچک به علت عمق بیشتر و عملکرد کمتر در میان عضلات روتاتور کاف از سیستم اندازه گیری خارج شد (p<0.012). نتیجه گیری: برنامه درمانی ترکیبی اثرات درمانی بهتری بر افزایش دامنه حرکتی عضلات روتاتور کاف به ویژه در عضله سوپراسپیناتوس دارد.
