فرضیه آزمایش حاضر این بود که فلیک کردن ذرت سبب افزایش قابلیت دسترسی نشاسته شده ولی از طرف دیگر سبب کاهش پروتئین عبوری وارد شده به روده باریک می شود و از این رو فرمولاسیون جیره استارتر بر اساس میزان پروتئین عبوری بالاتر ممکن است روی عملکرد گوساله های شیری تأثیر گذار باشد. اثرات روش های نوع فرآوری ذرت (ذرت آسیاب شده در برابر فلیک با بخار) با نسبت های دو سطح پروتئین غیر قابل تجزیه (RUP) به پروتئین قابل تجزیه (RDP) (سطح پایین که برابر 28:72 در برابر سطح بالا که برابر37:63) بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی، تخمیر شکمبه ای و متابولیت های خونی در گوساله های شیری نژاد هلشتاین مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 48 رأس گوساله هلشتاین (7 رأس گوساله ماده و 5 رأس گوساله نر) سه روز بعد از تولد و با میانگین وزن 5/39 (1/2 ±) کیلوگرم در یک طرح بلوک کامل تصادفی در قالب فاکتوریل 2 × 2 در نظر گرفته شدند. فاکتورهای مربوط به آزمایش شامل چهار تیمار و هر کدام با 12 تکرار گوساله به صورت زیر بود؛ (1) ذرت آسیاب شده با سطح پایین پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه (GC-LR)؛ (2) ذرت آسیاب شده با سطح بالای پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه (GC-HR)؛ (3) ذرت فلیک شده با بخار با سطح پایین پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه (SFC-LR)؛ (4) ذرت فلیک شده با بخار با سطح بالای پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه (SFC-HR). گوساله ها در روز 63 از شیر گرفته شدند و مطالعه در روز 83 به پایان رسید. نتایج نشان داد که مصرف استارتر با ذرت فرآوری شده و سطح پروتئین غیر قابل تجزیه به پروتئین قابل تجزیه در شکمبه در پیش و پس از شیرگیری تأثیری نداشته است (05/0
P) و بر همین اساس وزن نهایی دام ها در زمان از شیرگیری و همچنین در پایان دوره در گوساله-هایی که ذرت فلیک تغذیه شده بودند بالاتر بود. بازدهی مصرف خوراک نیز در گوساله های که با ذرت فلیک تغذیه شده بودند بهبود داشت (05/0>P). قابلیت هضم مواد مغذی تحت تأثیر فرآوری ذرت و یا نسبت پروتئین عبوری قرار نگرفت. در گوساله های تغذیه شده با ذرت فلیک، افزایش زمان مصرف خوراک و زمان نشخوار بیشتر و همچنین قوام مدفوع بهتری نسبت به ذرت آ
