پژوهش حاضر درباره تحلیل و بررسی چهار ترجمه مهم قرآن از منظر تضمین نحوی است. تضمین نحوی یعنی یک لفظ دارای دو معناست، یک معنا از ظاهر کلمه گرفته می‌شود و معنای دوم از فعل محذوف استنباط می‌شود و از این طریق فعل مذکور حامل معنای فعل محذوف می شود. تضمین نحوی از مهم ترین اسلوب های زبان عربی است که از سویی از لحاظ لازم ومتعدی بودن با علم نحو در ارتباط است و از سوی دیگر با ذکر یک لفظ دو معنا ایفا می کند وبه حوزه ایجاز ورود پیدا کرده وبه بلاغت مربوط می شود. توجه و شناخت دقیق اسلوب تضمین نحوی درآیات قرآن باعث می‌گردد که مفاهیم عمیق آن به‌طور دقیق و سلیس برای خواننده منتقل شود، تضمین نحوی نقش تعیین‌کننده‌ای در کشف معنای دقیق کلمه ایفا می‌کند. عدم توجه به این صنعت در ترجمه قرآن به فارسی کاستی‌هایی را به دنبال خواهد داشت. در این پژوهش ابتدا مبانی نظری تضمین نحوی و مباحث مربوط به آن ذکرشده، سپس چهار مترجم موردمطالعه این رساله به‌طور اجمالی معرفی گردیده و بعد ازآن چهار ترجمه قرآن در ده جزء اول از منظر تضمین نحوی موردبررسی قرارگرفته است. روش تحقیق در این رساله توصیفی-تحلیلی بوده اول: فرهنگ‌های عربی از قدیم تا عصر حاضر. دوم: تفاسیر قرآن از قدیم تا عصر حاضر. روش تحقیق بدین‌صورت است که کلمه موردنظر در یک آیه ازلحاظ لغوی بررسی‌شده، سپس با رجوع به تفاسیر، میزان عنایت مفسران به تضمین نحوی درآیات موردمطالعه و بررسی قرارگرفته و در انتهای آیه چهار ترجمه موردمطالعه در این پژوهش با یکدیگر مقایسه شده و میزان دقت و عنایت مترجم به تضمین نحوی موردسنجش واقع گردیده است. نتایج حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که دیدگاه تفاسیر موردمطالعه این پژوهش در مورد تضمین نحوی یکسان نبوده و ترجمه‌های موردنظر این رساله، ترجمه دقیقی از آیات بر اساس اسلوب تضمین نحوی ارائه نداده‌اند. در این پژوهش برای هر آیه در انتهای بررسی ترجمه‌ها یک نمونه ترجمه پیشنهادی ارائه گردیده است.
