جوام م تل دارای گونه های متعددی از رسف ها و برنامه های آئینی شادی ب ش هساتند. این برنامه ها به نوعی ب شی از هویت فرهنگای جواما شاده اسات. ایاران نیاز در سایر تااری ی خود به دور از این ویژگی نبوده و گونه هایی از جشن ها را در دوره هاای اسااوره ای خاود داشاته است. این مراسف های آئینی به عنوان یک سنت به دوره های تاری ی نیز انتقااش یافتاه اسات. نکتاآ قاباع پیگیاری ایان نوشاتار ایان اسات کاه چاه عناصاری در شاکع گیاری و تاداوا یاافتن گونه های م تل جشن ها و آئین های شادی آفرین حائز نقش و ارر باوده انادا باه نهار مای رساد نو نگرش انسان به طبیعت و در عین حاش نیازهای فاری انسانی در شکع گیری این برنامه ها ممف بوده است. علاوه بر این تأریر مراسف آئینی در حف. هویت مشتر فرهنگی و ارتباو آن باا ناو نگارش حاکمیات سیاسای و مروجاان دینای باعاو شاد تاا تالاش بارای تاداوا و مانادگاری آن ها ادامه یابد.
