|
چکیده
|
ابوالعلاء معری در ادبیات کلاسیک عربی صاحب فکر و اندیشه ویژه ای است. او در اوج باروری و غنای ادبیات عربی زیسته است. این شخصیت ادبی و فکری، بسیاری از ادبای بعد از خود را به شیوه های گوناگون تحت تاثیر قرار داده است. شاعران معاصر نیز با کمک گرفتن از ادبیات او، جریان ابداعات خود را رونق بخشیدند و خیال شعری خود را از این رهگذر بارور ساختند. سخن سرایانی همچون: احمد شوقی، محمود سامی البارودی، عبدالوهاب البیاتی، ادونیس و ... به روش های متفاوت به دنباله روی از ابوالعلاء معری پرداختند و در جهت غنای شعر خود، گاه ابعاد ژرف شخصیت او را برجسته کردند و گاه به معاوضه با او برخاستند. از این رو، فراخوانی ابوالعلاء در اشعار آنان اقدامی نو در به کارگیری ادبیات غنی گذشته می باشد و تنوع خیال را سبب می شود. از این روی، شاعران معاصر عربی جهت به تصویر کشیدن تجربه های شعری خود، ابعاد شخصیتی او را در شعرشان به کار گرفتند و از او تاثیر پذیرفتند.
|