مشخصات پژوهش

عنوان	مقایسه اثر یک دوره تمرینات اصلاحی با و بدون ارتز کف پایی بر بهبود درد و عملکرد افراد مبتلا به سندروم درد کشککی رانی
نوع پژوهش	مقاله ارائه‌شده
کلیدواژه‌ها	تمرینات تقویتی ترکیبی پروگزیمال، تمرینات تقویتی ثبات مرکزی، تمرینات تقویتی هیپ، درد قدامی زانو، ارتزکف پایی، پرونیشن پا، کف پای صاف
چکیده	مقدمه: سندروم درد کشککی رانی یکی از مشکلات اسکلتی عضلانی شایع مفصل زانو است که با درد مبهمی در قسمت قدامی_فوقانی زانو و پشت کشکک مشخص می‌شود. مطالعات مختلف عوامل دیستال، پروگزیمال و موضعی را در بروز این سندروم دخیل می‌دانند. صافی کف پا از جمله عوامل دیستال و ضعف عضلانی (هیپ_مرکزی) از عوامل پروگزیمال ایجاد این سندروم شناخته شده است. این مطالعه با هدف مقایسه اثربخشی تمرینات اصلاحی با و بدون ارتز کف‌پایی پا بر بهبود درد و عملکرد زنان مبتلا به سندروم درد کشککی رانی و پرونیشن پا طراحی شده است. مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سویه کور ۱۱۷ خانم مبتلا به سندروم درد کشککی رانی و پرونیشن پا در دامنه سنی ۱۸ تا ۴۰ سال با توجه به معیارهای ورود به مطالعه شرکت کردند. شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی به سه گروه ۳۹ نفری شامل گروه اول: تمرین-ارتز، گروه دوم: تمرین و گروه سوم: کنترل، تقسیم شدند. تصادفی‌سازی با استفاده از انتخاب پاکت‌نامه‌های غیرشفاف مهر و موم شده برای هر شرکت‌کننده انجام شد. گروه اول و دوم تمرینات تقویت ثبات مرکزی و هیپ را در مدت دو ماه به صورت سه جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ تا ۶۰ دقیقه انجام دادند. در گروه اول علاوه بر تمرینات، ارتز از پیش ساخته شده از جنس پلی‌یورتان با ویج ۸ درجه واروس در اختیار شرکت‌کنندگان قرار گرفت. از آنها خواسته شد در ابتدا ارتزها را به مدت حداقل دو ساعت در روز بپوشند و سپس تا پایان هشت هفته زمان پوشیدن را مطابق با برنامه داده شده تا یک روز افزایش دهند. گروه سوم در این مدت روتین معمول زندگی خود را داشتند. درد به عنوان متغیر پیامد اولیه بوسیله مقیاس آنالوگ بصری و عملکرد توسط تست گام به پایین و اسکوات جفت پا قبل و پس از هشت هفته مداخله ارزیابی شد. آزمون تحلیل آنالیز واریانس آمیخته با طرح اندازه‌گیری مکرر جهت آنالیز اطلاعات در بسته نرم-افزاری SPSS نسخه ۲۷ استفاده شد (۰۵/۰>P). یافته‌ها: در مقایسه درون گروهی در پایان هشت هفته در گروه تمرین-ارتز میزان درد (001/0>P) و عملکرد (001/0>P) به ترتیب کاهش و افزایش معنی‌داری داشت. همچنین نتایج در گروه تمرین نشان دهنده کاهش درد (001/0>P) و بهبود عملکرد (001/0>P) در پس‌آزمون نسبت به پیش‌آزمون بود، در حالیکه در گروه کنترل در هیچ‌یک از متغیرها تفاوتی مشاهده نشد (۰۵/۰P). اما تفاوت معناداری بین گروههای مداخله با یکدیگر یافت نشد (۰۵/۰
پژوهشگران	زهرا رئیسی (نفر سوم)، حسن دانشمند (نفر دوم)، منصوره براتی آشتیانی (نفر اول)