مشخصات پژوهش

عنوان	تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر برخی نشانگرهای آپوپتوزی در بافت قلب موشهای صحرایی مبتلا به سندرم ترک مورفین
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	آپوپتوز، بافت قلب، تمرین مقاومتی فزاینده، سندرم ترک مورفین
چکیده	زمینه و هدف: استفاده از داروهای مختلف در سندرم ترک معمولاً اثربخشی کمی دارند و سبب وابستگی فرد به مواد جدید میگردد. در بافت قلب موشهای صحرایی مبتلا به سندرم Bcl- و 2 Bax هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 8 هفته تمرین مقاومتی بر سطح پروتئینهای ترک مورفین بود. روشها: در این مطالعه تجربی، 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه شامل کنترل، سندرم ترک، و تمرین 0/ مقاومتی فزاینده و سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده تقسیم شدند. اعتیاد به مورفین از طریق تجویز خوراکی مورفین سولفات 4 2) تزریق mg/kg, ip) میلیگرم/دسیلیتر به مدت 21 روز القا شد. برای اطمینان از وابستگی به مورفین، به تعدادی از حیوانات نالوکسان گردید. سپس گروههای تمرین به مدت 8 هفته در پروتکل تمرین مقاومتی شرکت کردند. بعد همه موشها کشته و بافت قلب آنها خارج گردید. برای ارزیابی فاکتورهای آپوپتوزی از کیتهای الایزا استفاده شد. آنتیآپوپتوزی) ) Bcl- و کاهش معنیدار سطح پروتئین 2 (P=0/ پروآپپتوتیک) ( 03 ) Bax یافتهها: افزایش معنیدار سطح پروتئین و کاهش پروتئینهای (P=0/043) Bcl- در گروه مورفین در مقایسه با گروه کنترل سالم گزارش شد. همچنین افزایش سطوح 2 (P=0/006) در گروه سندرم ترک همراه با تمرین مقاومتی فزاینده در مقایسه با گروه سندرم ترک تفاوت معنیدار را نشان داد. (P=0/01) Bax نتیجهگیری: تمرین مقاومتی فزاینده احتمالاً میتواند بر میزان کاهش فاکتورهای آپوپتوتیک بافت قلب در موشهای با سندرم ترک مورفین اثر مثبت و محافظتی داشته باشد.
پژوهشگران	عباس صارمی (نفر اول)