|
چکیده
|
اگر از یک دوره نود ساله ممنوعیت نقل و تدوین حدیث که از سوی حاکمیت پس از پیامبر(ص) صورت گرفت صرف نظر کنیم، حدیث به دلیل حکایتگری از سنّت معصوم(ع) جایگاه مهمی در میان مسلمانان دارد. بر این اساس از همان سده نخستین صدر اسلام، بر نقل، فهم و درایت حدیث تأکید شده است؛ برای مثال پیامبر(ص) فرموده است: ٍ «نَضَّرَ اللَّهُ عَبْداً سَمِعَ مَقَالَتِی فَوَعَاهَا وَ حَفِظَهَا وَ بَلَّغَهَا مَنْ لَمْ یَسْمَعْهَا فَرُبَّ حَامِلِ فِقْهٍ غَیْرُ فَقِیهٍ وَ رُبَ حَامِلِ فِقْهٍ إِلَی مَنْ هُوَ أَفْقَهُ مِنْه؛ خداوند شاد و خرم گرداند بنده‌ای را که سخنم را بشنود و آن را به خاطر بسپارد و به کسانی که نشنیده‌اند برساند؛ زیرا چه‌بسا رساننده علمی (حدیث) خود فقیه و دانشمند نباشد و چه‌بسا رساننده علمی که به داناتر از خود رساند». نیز امام صادق(ع) می‌فرماید: «حَدِیثٌ تَدْرِیهِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ حَدِیثٍ تَرْوِیهِ؛ یک حدیث که بفهمی از هزار حدیث که نقل کنی بیشتر ارزش دارد».
|