مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی تاثیر محیط کشت حاصل از سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف بر بلوغ آزمایشگaاهی تخمک و کیفیت جنینی انسان
نوع پژوهش	پایان نامه های تقاضا محور و غیر تقاضا محور
کلیدواژه‌ها	سلول های بنیادی مزانشیمی بند ناف، تخمک، جنین، آپوپتوز
چکیده	ناباروری یکی از مشکلات شایع در جوامع امروزی است، از دلایل ناباروری زنان می توان به سندرم تخمدان پلی کیستیک، نارسایی زودرس تخمدان، انسداد لوله های فالوپ و... اشاره کرد. امروزه فناوری های کمک باروی کمک شایانی به فرآیند ناباروری می کنند. محیط های تجاری شرایط مناسبی جهت بلوغ تخمک در شرایط آزمایشگاهی فراهم می کنند. ازاین رو تهیه محیط رشدی که بتواند بلوغ سیتوپلاسمی و تقسیم میوز تخمک را در شرایط آزمایشگاه فراهم کند از اهمیت ویژه ای برخوردار است. سلول های بینادی مزانشیمی ژله وارتون، دارای فاکتور های القایی رشدی متفاوتی است و ممکن است در محیط IVM سبب رشد و بلوغ تخمک های نابالغ شود و بهبود شرایط رشد جنین های حاصل از آن شود. هدف از این مطالعه جداسازی سلول های بنیادی مزانشیم ژله وارتون و قرار دادن تخمک های نابالغ GV در محیط حاوی سلول های بنیادی مزانشیمی ژله وارتون و بررسی میزان بلوغ تخمکها، درصد لقاح و کیفیت جنین های حاصله است. پس از تهیه بند ناف و خارج کردن ژله وارتون، با گذشت دو هفته سلول های مزانشیمی از بافت استخراج شد، و تا پاساژ سوم پیش برده شدند و سپس برای تعیین مارکر های سطحی مزانشیمی از روش آنالیز فلوسایتومتری استفاده شد. تخمک های GV بدست آمده به دو گروه تیمار و کنترل تقسیم شدند، و گروه کنترل به مدت 42 ساعت در محیط حاوی سوپرناتانت سلول های ژله وارتون در انکوباتور قرار گرفتند و تا مرحله MII پیش برده شدند، سپس با روش لقاح درون سیتوپلاسمی اسپرم ( ICSI ) تخمک ها لقاح داده شدند و جهت بررسی میزان لقاح، کیفیت جنین های حاصله و ژن های آپوپتوزی BCL2, BAX, BAG1 توسط آنالیز Real-Time PCR انجام شدند. نتایج نشان داد که سلول های مزانشیمی استخراج شده از ژله وارتون پس از گذشت هفت روز در اطراف پلیت ظاهر شدند و پس از دو هفته حالت چسبندگی و فیبروبلاستی داشتند. آنالیز فلوسایتومتری برای نشانگر های سطحی CD90، CD105 و CD44 مثبت بودند و مارکرهای خونی CD45 و CD34 را بیان نکردند. تغییرات مورفولوژی تخمک ها در گروه تیمار نشان داد که سلول های ژله وارتون سبب بلوغ تخمک های GV می شود و جنین های حاصل از آن نسبت به گروه کنترل ژن آپوتوزی BAX را به میزان کمتری بیان می کنند. همچنین تفاوتی در میزان بیان BCL2 در دو گروه مشاهده نشد، اما میزان بیان BAG1 در گروه تیمار افزایش معنی داری با گروه کنترل داشت. مطالعه
پژوهشگران	علیرضا ریاحی (دانشجو)، ابراهیم چراغی (استاد مشاور)، منیره محمودی (استاد راهنما)