|
چکیده
|
کشاورزی ارگانیک به طور کامل متمایز از سیستم تولید در کشاورزی به روش معمول می باشد. در کشاورزی ارگانیک استفاده از هر نوع مواد شیمیایی اعم از کود، سم و حتی هورمون های رشد که امروزه در زراعت و باغداری استفاده از آنها زیاد و رایج است، منتفی می باشد. در این سیستم تولید، استفاده از محصولات دستکاری شده ژنتیکی (محصولات تراریخته) در جهت افزایش کیفیت، کمیت تولید و حتی در راستای کنترل آفات و بیماری ممنوع می باشد. در دسامبر سال 2000 میلادی، هیأت استاندارد های ملی محصولات ارگانیک از موسسه فدرال کشاورزی آمریکا (USDA) استاندارد لازم در تولید محصول ارگانیک را تعیین نمود. در این پروتکول، تولید محصول ارگانیک می بایستی بدون استفاده از هر نوع ماده سنتز شده شیمیایی اعم از حشره کش، قارچ کش، باکتری کش و یا آفت کش باشد. همچنین استفاده از محصولات دستکاری شده ژنتیکی و یا تراریخته و به عبارتی استفاده از بیوتکنولوژی در تولید محصولات ارگانیک نیز ممنوع می باشد. حتی کاربرد پرتوتابی در مراحل تولید محصول ارگانیک بایستی با محدودیت صورت گیرد. تولید محصول ارگانیک در واقع فرآیندی اکولوژیکی و دستاوردی سیستماتیک در تولید محصول با درک این مهم می باشد که بر اساس تولید پایدار شکل گرفته که باروری منبع مهم تولید از جمله خاک را با خطر مواجه نکند. علاوه بر این، مانع تخریب و فرسایش خاک شده و به حفظ باروری آن کمک کند. کشت ارگانیک در راستای حفظ تنوع بیولوژیکی و کاستن از خطر فرسایش منابع ژنتیکی عمل می کند. در کشت ارگانیک سلامت انسان و موجودات زنده در کنار حفاظت از منابع طبیعی در اولویت می باشد. به دلایل ذکر شده شیوه تغذیه، مدیریت آفات و بیماری ها و اقدامات و فعالیت های دیگر زراعی و به طور کلی مدیریت تولید محصولات زراعی از جمله سیب زمینی در هر دو سیستم تولید تا حدود زیادی از هم متمایز می باشد. بنابراین، دستورالعملی لازم است که بر اساس آن بتوان از نظر فنی راه کارهای لازم در مدیریت زراعی تولید محصول ارگانیک را ارائه داده و ضمن شناخت چالش ها و موانع موجود، به توسعه و ترویج تولید محصول ارگانیک مطابق استانداردهای جهانی کمک نمود. در این کتاب ضمن معرفی برنامه و راهکارهای فنی و عملیاتی مدیریت تولید سیب زمینی در سیستم ارگانیک، تلاش بر این بوده است که این اهداف در تولید این محصول مهم و استراتژیک در کشور محقق شود.
|