|
چکیده
|
عصر مهدی عباسی از سال 158 الی 169 هـ به طول انجامید. دوره او از جهت انجام اصلاحات گسترده در جهان اسلام و عبور از سختگیری های عصر سفاح و منصور مشهور است. او از رفتارهای پدرش منصور فاصله گرفت و به اطرافیان و درباریان مجال بیشتری جهت بروز درایت های سیاسی را داد. در عهد او برای اولین بار در دنیای اسلام مقام وزارت رسمیت یافت و سه وزیر ایرانی با نام های معاویه بن یسار، یعقوب بن داود و ابا-جعفر فیض بن ابی صالح به این جایگاه رسیدند. پژوهش حاضر در پی بررسی نقش وزیران ایرانی عصر مهدی در امور خلافت و تلاش آنها جهت بدست گیری قدرت خلافت است. سوال اصلی آن است که میزان تاثیرگذاری این وزیران در عهد او تا چه حد بود؟ و آنان تا چه اندازه توانستند خواسته های ایرانیان را در نهاد خلافت عباسی دنبال نمایند؟ که در ادامه فرض پیش روی بر این اساس شکل می گیرد که یکی از اهداف نفوذ ایرانیان در دربار خلافت عباسی سیطره بر امور خلافت و پیشبرد خواسته های ایرانیان بود که دروه مهدی را باید ـ بعد وزارت کوتاه مدت ابوسلمه خلال در عهد سفاح و وزارت ترسان خالد برمکی در دوره منصور ـ را آغاز جدی نفوذ ایرانیان در دیوانسالاری خلافت عباسی دانست.
|