مشخصات پژوهش

عنوان	تأثیر یک برنامه تمرین قدرتی و تعادلی بر عملکرد تعادل و کیفیت زندگی مردان سالمند دارای ترس از افتادن
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	سالمند، کیفیّت زندگی، تمرین قدرتی
چکیده	اهداف افتادن ها در سالمندان عمدتاً به دلیل نقایص تعادل و ناپایداری قامتی رخ می دهد. افتادن ها و آسیب های ناشی از آنها به ترس از افتادن در سالمندی منجر می شود. این ترس رایج ترین ترس در سالمندان است و به اُفت خودتحمیل شده در فعالیت ها و کارکرد در سالمندی منجر می شود. افتادن ها و ترس از افتادن و پیامدهای منفی آنها می تواند اثراتی منفی بر کیفیت زندگی و فعالیت های زندگی روزانه و کارکردهای جسمانی داشته باشد. براین اساس هدف این پژوهش بررسی تأثیر برنامه مداخله تمرینی قدرتی و تعادلی روی عملکرد تعادل و کیفیت زندگی سالمندان دارای ترس از افتادن ساکن در جامعه بود. مواد و روش ها روش این تحقیق، نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود و جامعه آماری آن را سالمندان مرد شهر اراک تشکیل می دادند. از این جامعه 130 سالمند مرد در آزمون غربالگری شرکت کردند و از بین آنها 31 نفر واجد شرایط دارای ترس از افتادن انتخاب و به طورتصادفی به گروه آزمایش (51n=) با میانگین سنی 07/66 سال و گروه کنترل (61n=) با میانگین سنی 14/70 سال تقسیم شدند. آزمودنی های گروه آزمایش در برنامه مداخله تمرینی ده هفته ای، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 90 دقیقه شرکت کردند. این مداخله تمرینی شامل تمرین کششی، تمرین قدرتی اندام های فوقانی و تحتانی، تمرین تعادل و سردکردن بود که در حضور یک پزشک اجرا شد. داده ها با استفاده از ابزارهای روا و پایای آزمون مختصر وضعیت روانی (MMSE)، کیفیت زندگی (SF-36)، اعتماد به تعادل ویژه فعالیت ها (ABC) و آزمون عملکردی تعادلی ایستادن یک پا جمع آوری شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی-استیودنت مستقل با سطح معنی داری 05/0 و نسخه 16 نرم افزار SPSS و نمره های پیش آزمون و پس آزمون از آزمون تی مقایسه ای استفاده شد. یافته ها بین میانگین نمره آزمون مختصر وضعیت روانی آزمودنی های گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری وجود نداشت (244/0P=). یافته ها نشان داد میانگین نمره آزمون عملکرد تعادل ایستادن یک پا با پای اتکا (039/0P=) و راهنما (001/0P≤) به طورمعنی داری بهبود یافت. به علاوه این برنامه مداخله تمرینی میانگین نمره زیرمقیاس های کیفیت زندگی از جمله کارکرد جسمانی، محدودیت نقش به دلیل سلامت جسمانی، درد بدنی، ادراک از سلامت عمومی، سرزندگی (انرژی/خستگی) و سلامت ذهنی عمومی را به طورمعنی داری بهبود داد (05/0P≤)
پژوهشگران	انوشیروان کاظم نژاد (نفر چهارم)، علی اکبر جابری مقدم (نفر سوم)، احمد فرخی (نفر دوم)، داریوش خواجوی (نفر اول)