|
عنوان
|
نسب و نسب سازی در سده های میانه تاریخ ایران (با تأکید بر قرون 6 تا 9 هجری)
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه های تقاضا محور و غیر تقاضا محور
|
|
کلیدواژه‌ها
|
نسب – نسب سازی – تبار– مشروعیت – تاریخ ایران – سده های (ششم تا نهم) هجری
|
|
چکیده
|
نسب و نسب سازی و داشتن تبار عالی ، ریشه در فرهنگ و نظام پادشاهی ایران باستان دارد . این امر بعد از اسلام نیز مورد استفاده حکومت های ایرانی قرار گرفته است . سده های (ششم تا نهم ) هجری ؛ به دلیل حضور مغولان و فروپاشی حکومت های بزرگ و تشکیل حکومت های کوچک در نواحی مختلف ایران ، به لحاظ سیاسی از مهم ترین دوره های تاریخی به شمار می رود . از این رو حفظ و تحکیم سلطنت، مقابله با بحران های مشروعیتی ، مشکلات ناشی از تزلزل قدرت و نیز فایق آمدن بر برخی از چالش های مشروعیتی، دغدغه اصلی حکومت ها در این دوره محسوب می شود . سلاطین و مورخان حکومتی در این دوره از هر وسیله ای ؛ مانند : نسب سازی مورد قبول افکار جامعه ، برای حفظ و تحکیم پایه های قدرت خویش و غلبه بر موانع سیاسی بهره برده اند . داشتن تبار عالی به عنوان ابزاری مشروعیت ساز و مورد قبول جامعه، مورد توجّه حاکمان و مورخان درباری پیرامون آنان قرار گرفته است . در همین راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی- تحلیلی و استفاده از منابع معتبر تاریخی، ابتدا با مشخص کردن حکومت هایی که از این ابزار استفاده کرده اند و سپس زمینه ها و دلایل نسب سازی و تردید ها و تشکیک ها به آن ، این موضوع را مورد بررسی قرار داده است.
|
|
پژوهشگران
|
امامعلی شعبانی (استاد راهنما)
|