مشخصات پژوهش

عنوان	تحلیل اقتصادی گزینه های فعلی بهره برداری از تالاب میقان
نوع پژوهش	مقاله چاپ‌شده
کلیدواژه‌ها	ارزش خالص فعلی سالانه، بهسازی،تالاب،تحلیل هزینه-فایده، زینه جایگزینی
چکیده	معدن سولفات سدیم میقان اراک در سال 1371 بدنبال اجرای طرح پتانسیل یابی نمکهای صنعتی در ایران توسط شرکت معدنی املاح ایران کشف شد. این معدن بزرگترین ذخیره سولفات سدیم کشور می باشد. واقع شدن این ذخیره در مرکز یک دریاچه و وجود آب زیرزمینی در نزدیکی سطح توپوگرافی باعث وجود شرایط ویژه و نهایتاً اتخاذ روش خاص و دقیقی برای بهره برداری شده است. طرح بهره برداری از آن براساس استخراج ذخیره در مدت 25 سال نوشته شده که ماده معدنی سولفات سدیم تماماً در کارخانه احداث شده این شرکت در حاشیه دریاچه مصرف خواهد شد. از طرفی دیگر در این تالاب 30 گونه پرنده و چندین گونه پستاندار و خزنده شناخته شده اند که از بین آنها 27 گونه آسیب پذیر، نادر و یا حمایت شده می باشند. بنابراین ضرورت مطالعه اقتصادی و ارزشگذاری آن بخوبی احساس می گردد. طی تحقیق حاضر با استفاده ازتصاویر ماهواره لندست منطقه و تکنیک های سنجش از دور ابتدا توانستیم نرخ تخریب سالیانه را حدود 17 درصد تخمین بزنیم. در مرحله بعد به بررسی درآمد حاصل از استخراج سولفات سدیم از این معدن پرداختیم که به رقمی برابر با 39558.5میلیون ریال که طی 25 سال به دست خواهد آمد رسیدیم. سپس هزینه بهسازی که وظیفه شرکت مذکور می باشد و می بایست طی 25 سال بهره برداری، آن را انجام دهد محاسبه گردید که رقمی معادل 40873.516 میلیون ریال را نشان داد. در صورتیکه فرض کنیم کل منطقه تخریب شود و مجبور شویم در پایان بهره برداری از این معدن جهت بوته کاری هزینه ای معادل0.303میلیون ریال را صرف جلوگیری از حرکت شنهای روان نماییم به دلیل اینکه این منطقه دارای ارتفاع قابل توجهی است و با وزش باد غربی و جنوب غربی سبب حمل شنها به مناطق پست تر می گردد. در پایان باکم کردن هزینه های حاصل از بهسازی و بوته کاری از مجموع درآمد حاصل از استخراج سولفات سدیم سود خالص را محاسبه نمودیم و رقمی منفی بالغ بر1315.319 میلیون ریال را به دست آوردیم. با توجه به سود خالص منفی به دست آمده به نظر می رسد برداشت ماده معدنی از این تالاب از نظر تبعات زیست محیطی که در بر دارد می تواند ارزش اقتصادی چندانی نداشته باشد و در نتیجه دارای ارزش زیست محیطی بالایی را در خود جای داده باشد..
پژوهشگران	آزاده کاظمی (نفر چهارم)، محمدرضا گیلی (نفر سوم)، سیدمهدی حشمت الواعظین (نفر دوم)، علی لطفی (نفر اول)