|
چکیده
|
لازمه حیات جسمانی آدمی خوردن است و آن شرط زندگی همه موجودات زنده کره خاکی است. اما فرق در آن است که آدمی می خورد تا زنده بماند و دیگر موجودات حیه زنده می مانند تا بخورند. بر این معنی در ادیان بیش از همه به تاکید سخن گفته شده است. روایتی از رسول اکرم صلی الله علیه و آله در این باره وجود دارد که سعدی در گلستان (باب فضیلت قناعت) مضمون آن را آورده و گفته است: این طایفه را طریقی است که تا اشتها غالب نشود نخورند و هنوز اشتها باقی بود که دست از طعام بردارند. تعلیمات عرفانی اسلام سالک را از توجه غالب بر احتیاجات جسمانی و حطام دنیوی باز می دارد و به عنایت تام به مایده روحانی سوق می دهد. در آن آموزه ها عیسی روح در مقابل خر تن علم می شود. اما این گام نخست است...
|