هدف تحقیق حاضر، بررسی میزان به کارگیری روشهای تدریس مبتنی بر روی کرد سازندهگرایی در بین اعضای هیأت علمی گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران است. روش تحقیق مطالعه ی حاضر، توصیفی- پیمایشی است. جامعه ی آماری پژوهش را اعضای هیأت علمی و دانشجویان گروه علوم اجتماعی دانشگاه مازندران تشکیل میدهند. به منظور بررسی میزان به کارگیری روشهای تدریس مبتنی بر سازنده گرایی با دو روش پیمایش و مشاهده و با ابزار پرسش نامه محقق ساخته ی 42گویه ای و چک لیست محقق ساخته ی 42 گویهای به بررسی دیدگاه دانشجویان و مشاهده ی کلاس درس اعضای هیأت علمی گروه مورد نظر پرداخته شد. نمونهگیری در بخش مشاهده، کلاسهای درس تمام اعضای هیأت علمی گروه و نمونهگیری در بخش پیمایش به صورت نمونهگیری تصادفی طبقهای انجام شد. دادههای گردآوری شده از پرسش نامه و چک لیست با روش کمی و با استفاده از نرم افزار(spss) و با استفاده از آزمون هایتی تکنمونهای و تی مستقل، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج تحقیق نشان داد که اعضای هیأت علمی گروه یادشده از روش های تدریس مبتنی بر روی کرد سازندهگرا بهره نمیگیرند و بهصورت سنتی تدریس میکنند. تدریس استادان در مقطع کارشناسی ارشد نسبت به کارشناسی سازندهگراتر است، گر چه تفاوت تنها در شاخص «مشارکت» بهصورت معنادار است.هم چنین تفاوت معناداری بین دیدگاه مشاهدهگران و دانشجویان از میزان به کارگیری این روی کرد در کلاس درس مشاهده شد و مشاهدهگران در مقایسه با دانشجویان قائل به تدریس سازنده گرا تر در کلاسهای موردنظر بودند.
