ادبیات پایداری به عنوان یکی از انواع ادبی ، بنابر بروز حوادث(از هر نوع به مفهوم عام آن)بیانگر ایستادگی انسان بوده است . این نوع ادبی بسته به شرایط اجتماعی و سیاسی ملت ها بازگوکننده دردها و آرزوهای مردمی بوده است که سرزمین و هویت خود را اسیر چنگال ستم پیشگان و بیداد گران می دیده اند .از این رو این گونه ادبی، همیشه در میان انواع ادبی صادق تر و صریح تر بوده است. در ادبیات معاصر جهان مفهوم مقاومت همیشه جایگاه ویژه ای داشته است و با توجه به موقعیت جغرافیایی خاص ایران و جهان عرب، به ویژه عراق و سوریه و جنگ هایی که در این کشورها رخ داد و همینطور جنگ‌های مشترکی که این ملت ها در مقابله با تکفیر داشتند، توجه به ادبیات پایداری و شعر مقاومت در این کشورها جایگاه ویژه و ارزنده ای دارد و نگاه به ادبیات پایداری در شعر شعرای این ملت‌ها و یافتن و تبیین مفاهیم مشترک لازم و ضروری است. سلمان هراتی از معروف ترین و ارزنده ترین شعرای ادبیات پایداری ایران است که به رغم زندگی کوتاهش در زمره شاعران قابل تامل این نوع ادبی قرار می گیرد. خواننده شعر های سلمان هراتی در وهله نخست و بیش از هر چیز با ایدئولوژی شاعر مواجه می‌شود. سلمان هراتی شعر را برای ادای تعهد اجتماعی و حتی سیاسی خود می داند . در عراق هم شعرای تبعید و مقاومت بسیارند یکی از این شعرا که عمری را در تبعید و محرومیت و ترس از ترور گذرانده است ، عدنان الصائغ می باشد. او در ایران چندان شناخته شده نیست .اشعار عدنان در وهله اول و پیش از زبان و روایت های شعری شاعرانه ، گزارشی از موقعیت خاص انسان خاورمیانه‌ای که تنیده شده با فقر ، جنگ ، نابرابری اجتماعی ، سلطه دیکتاتوری های مستبد ، جهل ، بدل شدن دین و مذهب و عقاید آرمانی پاک انسانی به بازار مکر و حیله است .در این پایان نامه سعی بر آن است که مبانی ادبیات پایداری در شعر این دو شاعر تبیین گردد و در حد امکان عوامل بروز برجسته شدن این نوع ادبی در ادبیات معاصر دو ملت معرفی شود.
