در این پژوهش از یک غشای پلیمری زیست تخریب پذیر(سلولز استات) حاوی شبه چارچوب فلز-آلی(QuasiMOF UIO-66) جهت حذف فلوراید از محلول آبی استفاده شده است. اثر فاکتورهای مختلف مانند مقدار جاذب، pH، غلظت آلاینده فلوراید و زمان تماس بررسی شد و ایزوترم های فرندلیش، لانگمویر، تمکین و دوبینین _ رادوشکوویچ مورد بررسی قرار گرفت تا ایزوترم جذب بهینه مشخص شود. همچنین سه مدل شبه مرتبه اول، شبه مرتبه دوم و ایلوویچ جهت بررسی سینتیک جذب به کار برده شد. نتایج نشان داد که در بررسی مقدار جاذب، بهترین عملکرد جذب به ازای 1/0 گرم جاذب است. از طرفی جذب یون فلوراید در محدوده اسیدی راندمان بهتری در مقایسه با حالت خنثی و بازی از خود نشان می دهد. در غلظت اولیه فلوراید، هر چه غلظت کمتر باشد راندمان جذب بهتر خواهد شد و با افزایش زمان تماس، راندمان جذب سطحی افزایش می یابد. معادله ایزوترم فرندلیش و سینتیک جذب شبه مرتبه دوم تطابق بهتری با داده های حاصل از آزمایش دارند. در این مطالعه از طیف سنجی مادون قرمز(FTIR)، پراش اشعه ایکس(XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی(SEM) استفاده شد.
