زمینه و هدف: جنسیت اساسی‌ترین عنصر هویتی است که از ابتدا تا انتهای زندگی همراه انسان است. تراجنسی شدیدترین درجه‌ی ملال جنسی است که در آن از نظر جنسی مغایرتی بین جسم و فکر وجود دارد. افراد تراجنسی با اشکال مختلف تبعیض و انگ روبه رو هستند که بهزیستی روانی آن‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و مشکلاتی را در حوزه فردی و اجتماعی دارند. هدف پژوهش حاضر پیش‌بینی احساس تنهایی بر اساس پذیرش خود، پذیرش والدینی و پذیرش اجتماعی در افراد تراجنسی است. روش: این پژوهش، مطالعه‌ای توصیفی از نوع طرح رگرسیون بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد تراجنسی بودند که از بین افراد 30 فرد تراجنسی (مرد و زن) به شیوه نمونه‌گیری گلوله‌برفی انتخاب شدند و 30 فرد غیر تراجنسی (مرد و زن)، 20 تا 45 ساله نیز که دارای تحصیلات دانشگاهی بودند و نسبت به مفهوم تراجنسی شناخت داشتند به شیوه نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار این پژوهش شامل مقیاس احساس تنهایی (راسل و پیلوا و کورتونا، 1980 )، مقیاس همخوانی تراجنسی (تیلکا و بایربند ۲۰۱۲ )، مقیاس نگرش والدینی به گسترش جنسیتی جوانان (هیدالگو، چن، گاروفالو و فوربس، ۲۰۱۷)، مقیاس نگرش به افراد تراجنسی (والچ و همکاران، 2012 ) بود. تجزیه و تحلیل داده‌ها با استفاده از رگرسیون فازی و به کمک نرم‌افزار R انجام شد. یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد شاخص‌های تطابق فرضیه اول و دوم و سوم بالا و نزدیک به 1 است و شاخص‌های خطا نزدیک به 0 است. بر این اساس مقدار نیکویی برازش شاخص‌های تطابق و شاخص‌های خطا، حاکی از بهینه بودن فرضیه اول و دوم و سوم است و از این رو پذیرش خود، پذیرش والدینی و پذیرش اجتماعی می‌توانند احساس تنهایی افراد تراجنسی را پیش‌بینی کنند. نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج حاصل از پژوهش حاضر می توان گفت متغیر پذیرش والدینی بهترین و مناسب‌ترین مدل است و قدرت بالاتری در پیش بینی احساس تنهایی افراد تراجنسی را دارد. این یافته لزوم توجه به عوامل خانوادگی در مقابله با احساس تنهایی در افراد تراجنسی را بیش از پیش روشن می سازد.
