زمینه و هدف: ترکیبات آرسنیکی سموم محیطی هستند که در دسته کارسینوژن های انسانی قرار می گیرند. قرارگیری در معرض سدیم آرسنیت موجب تجمع آن در کبد و اختلالات کبدی می شود. هدف از این مطالعه، بررسی اثر حفاظتی کورکومین، به عنوان یک آنتی اکسیدان، در بافت کبد موش های تیمارشده با سدیم آرسنیت بود. مواد و روش ها: تعداد 30 سر موش نر نژاد NMRI با میانگین وزنی 2±31 گرم به طور تصادفی به 5 گروه (6n=) کنترل، شم (دریافت کننده (DMSO، کورکومین (mg/kg/day 15)، سدیم آرسنیت (mg/kg/day 5) و سدیم آرسنیت + کورکومین تقسیم شد. تیمار به صورت تزریق داخل صفاقی و به مدت 5 هفته انجام گرفت. سپس موش ها کشته و کبد آن ها خارج و وزن شد. بافت کبد جهت بررسی های هیستوپاتولوژیک، استریولوژیک و همچنین میزان بروز آپوپتوز سلول های هپاتوسیت (از طریق تکنیک تانل) مورد ارزیابی قرار گرفت. داده ها با روش آنالیز واریانس یک طرفه آنالیز و تفاوت میانگین ها درحد 05/0P< معنی دار در نظرگرفته شد. یافته ها: میانگین وزن نسبی کبد در گروه سدیم آرسنیت نسبت به سایر گروه ها افزایش معنی داری داشت (01/0P<). همچنین افزایش معنی داری در میانگین حجم سینوزوئیدها (001/0P<)، حجم مجرای صفراوی (001/0P<)، تعداد سلول های هپاتوسیت (03/0P<) و کاهش معنی داری در میانگین حجم ورید مرکزی (001/0P<)، حجم سلول هپاتوسیت (04/0P<) و حجم هسته سلول هپاتوسیت (001/0P<) در گروه سدیم آرسنیت نسبت به گروه های کنترل مشاهده شد. بررسی های هیستوپاتولوژیکی نیز بی نظمی پارانشیم کبدی، ارتشاح سلول های التهابی، نکروز هپاتوسیت ها و از هم پاشیدن داربست رتیکولینی کبد موش های تیماری با سدیم آرسنیت را نشان داد. اکثر آسیب های کبدی القا شده توسط سدیم آرسنیت، در گروه سدیم آرسنیت+کورکومین در حد گروه کنترل بهبود یافت (05/0P<). نتیجه گیری: تیمار با کورکومین موجب تخفیف آسیب کبدی القا شده توسط سدیم آرسنیت می شود. بنابراین استفاده از کورکومین (زردچوبه) در رژیم غذایی، می تواند نقش مهمی در پیشگیری از آسیب کبدی ناشی از سدیم آرسنیت در مناطق صنعتی ایفا کند.
