معناشناسی علمی است که به بررسی دقیق ارتباط میان واژه و معنا می پردازد. طبق تعریف هایی که زبان شناسان بیان کرده اند معناشناسی، شاخه ای از علم زبان شناسی است، که به مطالعه ی دقیق معنا می پردازد. این علم برای کشف معانی موجود در کلمات و جملات به شیوه های مختلف کاربرد دارد؛ بنابراین ضروری است که زبان شناسان جدید برای کشف اسرار آیات الهی، مباحث و اعجازات آن، که نیاز شدیدی به تفسیر و توضیح دارد از معناشناسی استفاده کنند. خداوند متعال بسیاری از معانی مکنون و پوشیده را با بکارگیری استعاره بیان فرموده اند. استعاره از جمله ابزاری است که به معناشناسی نیاز مبرمی دارد؛ چرا که استعاره یکی از راه های بیان معنا است و خود باعث ایجاد معنای معنا در جمله می شود و ما برای کشف معنای معنا نیاز به معناشناسی داریم. خوب می دانیم که خداوند متعال برای بیان هر چیز غرض خاص خود را دارد و کاربرد این استعاره ها فقط صرف زیبایی شناختی نیست بلکه برای بیان مطلبی اتخاذ شده اند. پژوهش حاضر قصد دارد تا با استفاده از شیوه ی توصیفی تحلیلی به تلفیق «معناشناسی» و «استعاره» در آیات جزءهای 25-21 قرآن کریم، پژوهشی به نسبت جدید را در این زمینه بکار گیرد تا بدین وسیله به معانی مکنون در استعاره ها و تصویر های موجود در آنها پی ببریم. از نتائج چنین برمی آید که تمامی انواع استعاره ها تصریحیه تبعیه، اصلیه، مکنیه و تمثیلیه در این اجزا بکار رفته اند .استعاره ی تصریحیه اصلیه و تبعیه بیشترین کاربرد را در این اجزاء دارند و هریک از استعاره های بکار رفته دلالت مختص به خود را دارند از جمله: مبالغه و تأکید، مجسم کردن و تصویر آفرینی، شرح و روشن ساختن معنا. استعاره تصریحیه اصلیه دلالت بر ثبوت و استعاره تصریحیه تبعیه دلالت بر حدوث و تجدد دارد و استعاره مکنیه غالبا برای اثبات تخییل و استعاره تمثیلیه برای تجسیم و تصویر سازی بکار رفته است. خداوند متعال به طور کلی استعاره ها را در این اجزا برای بیان مسائل اخروی و بیان حال کافران به کار برده است.
