حفاظت ژنتیکی شتر دوکوهانه به عنوان یکی از گونه های در حال انقراض از جمله اولویت های نقشه جامع علمی کشور و برنامه پنجم توسعه می باشد. انتقال جنین یکی از روش های مناسب جهت حصول این مهم است. انتقال جنین به عنوان تکنیکی تولیدمثلی نقش مهمی در افزایش بازدهی تولید مثلی از طریق افزایش تعداد فرزند دارد. افزایش اندازه جمعیت شترهای دوکوهانه، امکان انتقال ژن از سایر نژادها به این نژاد، ایجاد مخزن ژنی، حصول تعداد بیشتری فرزند از هر نفر شتر ماده در طول حیات تولید مثلی از جمله مزایای این تکنیک در جهت محافظت ژنتیکی شتر دوکوهانه می باشد. با این وجود این تکنیک و سایر روش های محافظت ژنتیکی بدون اعمال مدیریت صحیح ژنتیکی کارائی لازم را نخواهند داشت. مدیریت ژنتیکی شامل دو مرحله اساسی است. در مرحله اول معین می شود چه افرادی مجاز به تولید فرزند برای نسل هستند و تعداد فرزند هر فرد چه تعداد باشد. در مرحله دوم نوع سیستم آمیزشی بین افراد تشخیص داده می شود. تنوع ژنتیکی درون جمعیت و میزان همخونی دو شاخص مناسب جهت بررسی کارائی مدیریت ژنتیکی می باشند. فاکتورهای زیادی وجود دارند که مؤثر بر روی شاخص های مذکور می باشند کلمات کلیدی: شتر دوکوهانه، محافظت ژنتیکی، انتقال جنین، واریانس درون جمعیت
