خمریه سرایی یکی از فنون شعری قدیمی است که از عصر جاهلی در شعر عربی حضور چشمگیری داشته است دراین پژوهش مشخص می گردد .نگرش به خمر در اشعار ابونواس (حقیقی) با خیام(مجازی) متفاوت است . بیش از 25 معنا ومفهوم در اشعار ابونواس برای می بکار رفته است که همگی دال بر اشاره شاعر به می حقیقی دارد اما در رباعیات خیام این وجه تمایز دیده می شود که اشاره شاعر به می مجازی و حالات ایجاد شده براثر مستی و مدهوشی معنوی می باشد. خیام در باب شراب و باده، بیان می کند که آن باده ای بنوش که زندگانی را طراوتی تازه می بخشد. دراین پژوهش با شیوه تحلیلی و توصیفی و با استفاده از روش مطالعات کتابخانه ای ضمن آشنایی با انواع خمریات ابونواس و خیام میزان تشابه وتفاوت آنها در مضامین ومفاهیم والای خمریه های این دو شاعر را مورد مقایسه وتطبیق قرار داده و این نتیجه گیری حاصل می شود که از ابیات دو شاعر به خوبی پیداست که محور عمودی دراشعار خیام کاملاً عرفانی است تا جائی که متوالیاً ذکر تولید شراب را رها نکرده و با تصاویر و تشبیهات حسی و عینی آن را به دقت به تصویر کشیده است.در مقابل در شعر ابونواس اگر چه روح کلی وصف مراحل تولید شراب دیده می شود اما نظم و انسجام شعر خیام را دارا نیست محور عمودی شعرش دربردارنده تصاویر پراکنده و رنگ به رنگ است ابونواس بیشتر به تشویق لهو و لعب و نوشخواری و وصف مجملی از شراب پرداخته است ودرپایان این پژوهش نتیجه گرفته است خمریه در شعر خیام بسیار بیشتر به دنبال می مجازی است و ابونواس به دنبال می حقیقی بوده است.
