در این پژوهش، به منظور اتصال فولاد کم آلیاژ استحکام بالا گریدS500MC مورد استفاده در بدنه خودرو از فرآیند جوشکاری لیزر و فرآیند جوشکاری اتوماتیک قوس الکترود تنگستن با گاز محافظ، استفاده شد. با تغییر پارامتر های جوشکاری از یک نمونه تا نمونه بعدی، در هر فرآیند جوشکاری، حرارت ورودی های مختلف ایجاد شد. در ابتدا به مطالعات ریزساختاری، تحولات فازی و تغییرات خواص مکانیکی در اثر جوشکاری نمونه های هر فرایند پرداخته شد، سپس روند تغییرات خواص مکانیکی و مشخصه های ریزساختاری هر فرایند جوشکاری در اثر تغییر حرارت ورودی بررسی شد. پس از آن مقایسه ریزساختاری و خواص مکانیکی بین نتایج هر دو روش جوشکاری انجام شد. جهت ارزیابی خواص اتصالات از آزمایش کشش تک محوره برای تعیین استحکام اتصالات و از میکروسکوپ نوری و میکروسکوپ الکترونی روبشی برای مشاهدات ریزساختاری و تغییر و تحولات فازی بهره گرفته شد. لازم به ذکر است که حضور عناصر مختلف در نواحی مختلف جوش و منطقه متأثر از حرارت با آنالیز طیف سنج عنصری (EDS) مورد بررسی قرار گرفت. نتایج کشش در نمونه های جوش قوس تنگستن-گاز استحکام بالاتری از نمونه های جوش لیزر را نشان می دهند بطوری که استحکام نهایی در نمونه جوش قوس تنگستن-گاز حدود 3/19 درصد، استحکام تسلیم6/49 درصد و میزان کرنش تا شکست 8/16 درصد، بیشتر ازنمونه جوش لیزر است. همچنین میزان سختی در فلز جوش قوس تنگستن-گازحدود 1/14 درصد بیشتر از جوش لیزر است، که این رفتار متأثر از ریزساختار کاملا متفاوت نمونه هر فرآیند جوشکاری است. تغییرات حرارت ورودی در نمونه های هر فرآیند نشان دهنده رشد دانه ها با افزایش حرات ورودی است. در نمونه های فرایند جوش لیزر با تمرکز حرارتی بالاتر، حرارت ورودی کمتر نسبت به جوش قوس تنگستن گاز نشان می دهد که ریز ساختاری ظریف تر و منطقه فلز جوش و منطقه متأثر از حرارتی با پهنای کمتر را رقم می زند.
