بهبود خواص مکانیکی فلزات در دماهای مختلف یکی از چالش های پژوهشی و صنعتی در چند دهه اخیر بوده است. بسیاری از فلزات و به خصوص فلزات سبک مثل آلومینیوم، پایداری حرارتی مناسبی ندارند و در دماهای بالا استحکام خود را از دست می دهند. ایجاد کامپوزیت زمینه فلزی با استفاده از ذرات تقویت کننده پودری این مزیت را داراست که پایداری حرارتی را بهبود می بخشد. همچنین این امکان وجود دارد که نوع پودر و مقدار آن بنا به کاربرد کامپوزیت انتخاب شود و در این زمینه حق انتخاب های زیادی وجود دارد. ایجاد کامپوزیت نه تنها برای بهبود خواص حجمی، بلکه می تواند برای بهبود خواص سطحی نیز مورد استفاده قرار گیرد. مهم ترین خاصیت سطحی که بر اثر کامپوزیت سازی بهبود می یابد، مقاومت ماده در برابر سایش است. در این حالت ممکن است کامپوزیت سازی تنها بر روی سطح ماده صورت گیرد. یکی از پرکاربردترین فلزات به منظور تولید کامپوزیت های زمینه فلزی تقویت شده، آلومینیوم است. این امر به دلیل سبکی، مقاومت خوردگی و استحکام به نسبت بالای آلومینیوم است. تاکنون ذرات تقویت کننده از جمله Al2O3، TiO2، SiC، TiC و Cu و همچنین ترکیبات آن ها بدین منظور مورد استفاده قرار گرفته اند. این ذرات یا به طور آماده به کار گرفته شده اند (Ex-Situ) و یا این که حین فرآیند کامپوزیت سازی تولید شده اند (In-Situ). کامپوزیت سازی بر روی فولادها نیز به منظور افزایش مقاومت به سایش به کار گرفته می شود. روش های متنوعی برای ایجاد کامپوزیت در فلزات وجود دارد. یکی از روش های مقرون به صرفه، جوشکاری است. فرآیندهای متنوع جوشکاری بدین منظور می توانند مورد استفاده قرار گیرند. از جمله روش های TIG و روش FSW. روش TIG یک روش جوشکاری حالت ذوبی است که با استفاده از گاز محافظ خنثی و الکترود غیر مصرفی صورت می گیرد. روش FSW یک روش حالت جامد است که ذوبی در آن صورت نگرفته و این مزیت را داراست که از انجام واکنش های مضر بین زمینه فلزی و ذرات تقویت کننده پیشگیری کند. در پژوهش حاضر کامپوزیت سازی به وسیله یکی از این دو روش بر روی یک زمینه فلزی انجام خواهد شد و اثر نوع تقویت کننده پودری بر خواص کامپوزیت مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
