چکیده شاعران ادب فارسی از دیرباز از آرایه های ادبی برای بیان بهتر مضامین و افزایش جنبه هنری اشعار خود استفاده کرده اند. تلمیح از شناخته شده و قدیمی ترین صنایع بدیعی در دانش زیبایی شناسی ادبی فارسی و انگلیسی است که با وجود فشردگی و ایجاز زبانی ای که دارد، نقش بسزایی در انتقال و ورود معانی گسترده،عمیق و زیبا در متن شعر دارد. البته در دوره معاصر و با گسترش و عمق یافتن مطالعات ادبی،رویکردها و روش های نوینی در نوع استفاده شاعران از تلمیح های ادبی متمایز و آشکار شده است که در ادبیات فارسی چندان شناخته شده نیستند. یکی از منابعی که همواره جزء اصلی ترین منابع تلمیحی شاعران فارسی بوده،قرآن کریم و آیات و روایت های آن است.فاضل نظری از غزل سرایان خوش قریحه معاصر است که اشعارش با استقبال عموم و به ویژه نسل جوان روبه رو است. نظری نیز به روایات و قصص قرآنی در خلق تصایر تلمیحی غزلهایش به شیوه های گوناگون توجه داشته است.دراین پژوهش سعی شده است ساختار تلمیحات روایی-قرآنی در مجموعه اشعار فاضل نظری به شیوه توصیفی-تحلیلی بررسی و تحلیل شود تا به این پرسش ها پاسخ داده شود که نظری در اشعارش بیشتر به کدام روایات قرآنی توجه داشته و درساختن تلمیحات روایی-قرآنی خود با چه شگردهای هنری و ساختاری از این روایات مشهور استفاده کرده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که بیشترین و متنوع ترین تلمیحات در دو مجموعه شعر«گریه های امپراتور» و«اقلیت» وجود دارند.پربسامدترین تلمیح روایی-قرآنی به کار رفته در اشعار نظری داستان حضرت یوسف(ع) و پس از آن داستان حضرت آدم است.بیشترین کاربرد تلمیح در میان انواع تلمیح در مجموعه اشعار فاضل نظری به تلمیح های «نام دهی خاص» و«پژواکی» اختصاص دارد. کلیدواژه ها: بلاغت،قرآن،تلمیحات روایی،فاضل نظری.
