پژوهش حاضر با هدف سنجش اثربخشی آموزش حرکات ورزشی به روش یادگیری معکوس بر خودپنداره تحصیلی و اشتیاق به مدرسه در دانش آموزان ابتدایی استان المثنی (عراق) انجام گرفته است. نوع این پژوهش کاربردی بوده و از جهت جمع آوری اطلاعات روش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه گواه است. روش نمونه گیری در دسترس است و برای انجام پژوهش تعدادی از دانش آموزان یکی از مدارس دوره ابتدایی استان المثنی ( در عراق) انتخاب شدند و به شکل تصادفی دانش آموزان به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. تعداد نمونه این پژوهش 34 دانش آموز دوره ابتدایی بود به گونه ای که 17 دانش آموز در گروه آزمایش و 17 نفر دیگر در گروه گواه قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش، سیاهه خودپنداره تحصیلی (SSCI) چن و تامپسون (2004)، مقیاس اشتیاق به مدرسه(SESS) وانگ و همکاران(2011)، بوده است. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی برای تعیین کردن فراوانی و میانگین و انحراف معیار و نیز از آمار استنباطی برای تحلیل کوواریانس استفاده شده است. پس از انجام تجزیه و تحلیل داده ها، یافته‌های پژوهش نشان دادند که از نظر آماری تفاوت بین دو گروه آزمایش و گواه معنادار است (P≤0/05). بنابراین نتایج این پژوهش نشان می دهد که آموزش حرکات ورزشی به روش یادگیری معکوس بر خودپنداره تحصیلی و اشتیاق به مدرسه در دانش آموزان ابتدایبه شکل معناداری موثر بوده است.. همچنین این تاثیر در تمام مولفه های مرتبط به خودپنداره تحصیلی و اشتیاق به مدرسه معنادار است.
