اعتیاد و مواد مخدر یکی از دغدغه های جامعه ایرانی در طول تاریخ آن بوده و می باشد. این امر در سده های میانه تاریخ ایران مبتلابه جامعه بوده و حتی پیدایش بعضی از انواع مواد مخدر و در نتیجه تحول در اشکال اعتیاد، بدان دوره باز می گردد. پژوهش پیش رو به روش توصیفی-تحلیلی در پی پاسخ به این سئوال اساسی بوده است که مصرف مواد مخدر در سده های میانه تاریخ ایران چه وضعیتی داشته است؟ یافته های پژوهش حکایت از آن دارد که انواع مخدر و در رأس آن تریاک و حشیش در دوره مورد نظر رواج داشته است. علل رواج آن نیز در کارکرد درمانی، تفننی-تفریحی، تسکین بخشی و نیز سیاسی-انتقامی دانسته شده است. نگرش عمومی نسبت به مواد مخدر به علت عوارض و پیامدهای نامطلوب آن در حوزه های فردی و اجتماعی و نیز تنزل جایگاه اجتماعی، نگرش نامطلوبی بود. همچنین سیاست حکومتها در قبال مساله اعتیاد غالباً به دلایلی چون مشغله های سیاسی-نظامی و یا علقه های شخصی به مواد مخدر، نامشخص است و صرفا در یکی دو حکومت محلی همچون سربداران و به طور گذرا با ممنوعیت استعمال مواد مخدر - آنهم ممنوعیت غیر الزام آور و بدون مجازات- رو به رو هستیم.
