واژه "وقف" همواره منعکس کننده نوعی بخشش در حیطه دین بوده است. به عبارت دیگر نخستین مفهوم دریافت شونده از سنت وقف بخشش جهت پاسداشت و اکرام دین می باشد. این سنت که ابتدا در حیات انسان ها به صورت بخشش اموال و دارایی هایی به منظور قربانی برای معبود و ساخت معابد و نگهداری آن نمود یافت، به تدریج با هدف ارائه خدمات نوع دوستانه، اهداف و نیات اجتماعی پذیرفت. اما مطرح شدن نیازها ی جامعه و نیات وقف در این راستا موجب غفلت و تغییر مسیر نهاد وقف از دینی به اجتماعی نشد و همواره در طول تاریخ جنبه و کارکرد دینی وقف از برجستگی خاصی برخوردار بود و تا پایان حکومت پهلوی تداوم یافت. در شیراز نیز نیات موقوفات از انقلاب مشروطه تا پایان حکومت پهلوی (بین سال های1324 - 1399هـ.ق / 1285 – 1357هـ. ش) در حیطه ی دین و بزرگداشت آن قرار داشت که اغلب شامل وقف بر مراسم مذهبی همچون برگزاری مراسم عزاداری امام حسین (ع)، اعیاد مذهبی و مناسک عبادی می شد و همچنین به اماکن دینی همانند مساجد و مدارس دینی تعلق می گرفت، در این میان کاهش و افزایش اوقاف دینی بسته به شرایط سیاسی و اجتماعی روز متغییر بود. در پژوهش حاضر سعی بر این است با روش توصیفی- تحلیلی، کارکردهای دینی موقوفات شیراز در تاریخ معاصر بر اساس وقفنامه ها تبیین شود.
