مقاله حاضر به مرور پژوهش های مختلف در زمینه جاذب های زیستی تجدیدپذیر سازگار با محیط زیست و مقرون به صرفه، اصلاح خواص انجام شده روی سطح آن ها، شرایط عملیاتی جذب، همدمای جذب و بیشینه ظرفیت جذب این جاذب ها پرداخته است. در میان جاذب های زیستی تجدیدپذیر، جاذب های سبز بهتر می-توانند به هدف اقتصاد دایره ای آینده برسند. از جاذب های زیستی تجدیدپذیر بررسی شده، جاذب های حاصل از پسماندهای کشاورزی با ظرفیت جذب بالا و به دلیل وجود گروه های کربوکسیل و هیدروکسیل فراوان در سطح منافذشان، دسترسی آسان، عدم سمیت و قیمت ناچیز بهترین جاذب های زیستی شناخته شده هستند. اصلاح جاذب های زیستی با استفاده از مواد معدنی و اسیدهای آلی، افزایش تعداد مکان های فعال در جاذب را در پی دارد که موجب افزایش ظرفیت جذب آن ها می شود. برخی از روش های اصلاح خواص جهت افزایش ظرفیت جذب ترکیب جاذب سبز با سایر جاذب ها، اصلاح با ترکیبات اسیدی، تلقیح گروه های عاملی مختلف بر سطح جاذب و ترکیب جاذب های معدنی و فلزی با پلیمرهای طبیعی و سنتزی به منظور افزایش ظرفیت جذب استفاده شده است. به وسیله ی اصلاح شیمیایی جاذب های سبز و ایجاد اتصالات عرضی، می توان خواص، توانایی جذب و انتخاب پذیری آن ها را بهبود بخشید. مدل همدمای لانگمویر و فروندلیچ تطابق بیشتری با داده های تعادلی جذب در جاذب های زیستی تجدیدپذیر نشان داده است. مقدار بهینه نسبت جاذب به آلاینده می تواند بهترین نتیجه را درحذف داشته باشد. معمولا با افزایش pH محلول، ظرفیت جذب افزایش می یابد. سنتز جاذب های زیستی تجدیدپذیر به صورت نانوذرات با گروه های فعال، به دلیل اثرات کاتالیزوری و سطح ویژه بسیار بزرگ موجب افزایش ظرفیت جذب می شود.
