هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین در شرایط با وزنه و بدون وزنه براساس فرضیه اختصاصی بودن تمرین در مهارت کاتا بود. روش شناسی این پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. نمونه پژوهش 24 نفر از نوجوانان کاراته کار شهرستان اراک در بخش کاتا با میانگین سنی 37/11 سال بودند که بر اساس امتیاز پیش آزمون به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول (15 نفر) در شرایط بدون وزنه و گروه دوم (15 نفر) در شرایط با وزنه تمرین کردند. آزمودنی ها 20 جلسه به صورت 3 جلسه در هفته و هر جلسه 1 ساعت و 30 دقیقه به تمرین کاتا پرداختند. پس از جلسه بیستم از آزمودنی های هر دو گروه آزمون گرفته شد تا میزان اکتساب مشخص شود، 2 ساعت بعد آزمون یادداری و انتقال فوری گرفته شد، پس از مدت یک هفته فاصله یادداری نیز آزمون یادداری و انتقال تأخیری گرفته شد. مهارت کاتا به عنوان ابزار سنجش مورد استفاده قرار گرفت. از آزمون شاپیرو-ویلک برای بررسی نرمال بودن داده ها و برای تعیین اختلاف بین گروهی و درون گروهی گروه ها از آزمون های t مستقل و t وابسته استفاده گردید. عملیات آماری با نرم افزار SPSS نسخه 21 در سطح معنی داری 05/0 انجام شد. یافته ها نتایج حاصل از مقایسه میانگین ها در دو گروه آزمایش (تمرین با وزنه) و کنترل (تمرین بدون وزنه) در پیش آزمون و اکتساب با آزمون تی همبسته نشان داد که نمره کاتا در هر دو گروه در مرحله پیش آزمون تا مرحله اکتساب افزایش معناداری داشته که علت آن تکرار و تمرین در هر دو گروه است که منجر به وقوع یادگیری شده است، از طرف دیگر نتایج بدست آمده با استفاده از آزمون تی وابسته نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در مرحله یادداری (فوری و تأخیری) تفاوت معناداری وجود دارد اما در مرحله انتقال (فوری و تأخیری) تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. نتیجه گیری بنابراین استفاده از تمرین با وزنه به منظور افزایش عملکرد مهارت کاتا در روز مسابقه نه تنها منجر به افزایش عملکرد نشده است بلکه در مقایسه با تمرین بدون وزنه عملکرد پایین تری نیز داشته اند.
