یکی از مهم‌ترین مسائلی که اکوسیستم‌ها با آن مواجه هستند آلودگی فلزات سنگین می‌باشد. به‌منظور بررسی خطرات بالقوه فلزات سنگین برای سلامت انسان و محیط‌زیست، غلظت فلزات آرسنیک، کادمیوم، کروم، جیوه و سرب در بافتهای عضله، آبشش، احشا و خاویارِ ماهی در چهار گونه ماهیان اردک‌ماهی، کپور، عروس‌ماهی و کاسه‌کولی تالاب انزلی تعیین شد. فلزات سنگین در نمونه‌ها با استفاده از دستگاه طیف سنجی جرمی پلاسمای جفت القایی (ICP-MAC) اندازه‌گیری شد. براساس نتایج در تحقیق انجام‌شده توالی غلظت فلزات در بافتهای مورد مطالعه ماهیان به‌صورت کروم>جیوه>سرب>کادمیوم>آرسنیک به‌دست آمد. این توالی به‌ترتیب به کروم در عضله (40/3 میکروگرم برگرم وزن تر)، جیوه در عضله (57/2 میکروگرم برگرم وزن تر)، سرب در عضله (70/1 میکروگرم برگرم وزن تر)، کادمیوم در خاویار (05/1 میکروگرم برگرم وزن تر) و آرسنیک در احشا (40/0 میکروگرم برگرم وزن تر) در گونه اردک ماهی تعلق می‌گیرد. با این تفاسیر تمامی بافتهای گونه اردک‌ماهی بیشترین میزان غلظت فلزات مورد مطالعه را به خود اختصاص دادند. نتایج بررسی مقایسه‌ای طبق استاندارد سازمان بهداشت جهانی (WHO) نشان دادند که میانگین عناصر فلزات سنگین در پژوهش حاضر با استاندارد‌های پیشنهاد‌شده برای آرسنیک در بیشتر بافتهای ماهیان، کادمیوم و کروم به‌ترتیب در خاویار و در عضله و آبشش اردک‌ماهی بیشتر از حد مجاز تعیین‌شده می‌باشد. نتایج نشان داد که میزان غلظت فلزات آرسنیک و سرب در تمامی ماهیان برای کودکان دارای پتانسیل خطر بیماری‌زایی می‌باشد(THQ>1). هم‌چنین فلزات آرسنیک و سرب در تمامی گروه‌های سنی و فلزات کروم و جیوه برای مصرف‌کنندگان کودک دارای ریسک ابتلا به بیماری‌های سرطانی می‌باشد (Cr>1×10-4).
