ورزش وفعالیت بدنی است که به طبع ان مشکلات زندگی غیر فعال گریبانگیر قشر معلول جسمی جامعه نسبتا بیشتر از افراد عادی جامعه میشوند. در نتیجه ، این یک مساله جدی است که در سطح جهانی شکاف اجتماعی اشکاری درمورد دسترسی معلولین به ورزش وجود دارد. امروزه مبارزه با این مطرودیت اجتماعی به عنوان یک چالش ومعضل ظاهرا حل نشدنی برای سازمان های ورزشی اثبات شده است. برای به حداقل رساندن این شکاف و مطرودیت اجتماعی نواوری دارای پتانسیلی برای بهبود شمول اجتماعی معولین در ورزش است. نواروری فرصت هایی برای فکر کردن فراهم میکند، ایده های جدید را برسی میکند و برای جنبش جهانی ورزشی تغییر را ترویج میدهد. امروزه نواوری مبتنی برفناوری، نقش حیاتی در ورزش ایفا میکند(رینگوات ریوت و همکاران؛ 2013). اگر چه اصطلاح نوآوری در ورزش و مطالعات ورزشی موضوع نسبتاً جدیدی است، نوآوری به عنوان یک پدیده موضوع جدیدی برای ورزش نیست. ورزش همیشه تغییر پیدا کرده و همراه با جامعه پیشرفته رفته است(گوکسویر،2008). سازمان ها با نواوری (افزایش شمول، مبارزه با نابرابری) و هم در فرایندهای خود (توسعه ایده های جدید، فعالیت ها،روش های سازماندهی ورزشی) اجتماعی برای معلولین جسمی میتوانند بدست بیاوردند. این نوع از فرایند نواوری نیز پتانسیل ایجاد ارتباط و مشارکت های اجتماعی جدید میان معلولین و سازمان های مختلف در بخش ورزش محسوب میشود. علیرغم اهمیت غیر قابل انکار، نواوری در ورزش این موضوع توجه علمی که شایسته ان باشد باشد را بدست نیاورده است. به هرحال چیزی که کاملا مشخص است این روشی که ما امروزه ورزش را سازماندهی می کنیم به میزان کافی شمول اجتماعی معلولین جسمی را ترویج نمی دهد
