تورج سپهوند

چکیده زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف نقش روان رنجوری و ذهن آگاهی در پیش بینی کیفیت زندگی بیماران دیابتی شهرستان دلفان انجام شده است. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش شامل، شامل کلیه بیماران دیابتی شهر دلفان در نیمه دوم سال 1394، به تعداد 945 نفر بود. بر این اساس با استفاده از فرمول کوکران تعداد 179 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش از پرسشنامه پرسشنامه ذهن آگاهی بائر و همکاران، پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی و پرسشنامه روان رنجوری نئو استفاده گردید. داده ها با استفاده از آزمون همبستگی پیرسون و آزمون رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین ذهن آگاهی با کیفیت زندگی در بیماران دیابتی رابطه معنادار مثبت وجود دارد، و همچنین بین روان رنجوری با کیفیت زندگی در بیماران دیابتی رابطه معنادار منفی وجود دارد. با توجه به مقادیر بتا عدم قضاوت (249/0=Beta )، روان رنجوری با ضریب بتا (588/0-= Beta)، عمل آگاهانه با ضریب بتا (286/0= Beta) و مشاهده با ضریب بتا (151/0= Beta) به عنوان قوی ترین متغیرها برای پیش بینی کیفیت زندگی بیماران دیابتی می باشند. نتیجه گیری: با توجه به نقش روان رنجوری و ذهن آگاهی بر کیفیت زندگی بیماران دیابتی به نظر می رسد با بالا بردن کیفیت زندگی در بیماران دیابتی می توان به پرورش ذهن آگاهی درست در این بیماران امیدوار بود و روان رنجوری آنان را کاهش داد.