مدتی است که مشکلات اساسی زیست محیطی موضوع رسانه ها شده است به طوری که حتی در کشورما هم رسانه ها به آرامی درگیر ماجرا گشته اند؛ اما مسئله ای که وجود دارد این است که برای بهتر شدن و یا جلوگیری از فجایع محیط زیست و حفظ منابع زمین و آب وخاک چه کسی باید آگاه تر شود؟ مردم یا مسئولین. پاسخ روشن است. مردم. فیلم به عنوان یک رسانه ی آموزشی از شکل های متنوعی برای ارتباط با مخاطب استفاده می کند. ازآنجایی که فیلم های روایی که موجب کنجکاوی، همذات پنداری و نیز ارتباط عاطفی تماشاگر با موضوع می شوند احتمالاً می توانند تأثیر بیشتری از فیلم های صرفاً آگاهی دهنده داشته باشند، مقایسه ی تأثیرات این دو نوع می تواند راهنمایی برای فیلمسازان و تولیدکنندگان رسانه باشد به گونه ای که در کارهای خود از این نتایج استفاده کنند. بنابراین با این هدف این است که بدانیم کدام یک از شکل روایی و غیر روایی بیشتر بر یادگیری و بادداری مفاهیم منابع طبیعی و شناخت درست تر آن ها و در نیز نگرش همسو با حفظ آن ها مؤثرتر است. روش پژوهش از نوع شبه تجربی است. شرکت کنندگان 20 دختر و 20 پسر بودند که به صورت تصادفی در دو گروه بیست نفره مستقر شدند. سن شرکت کنندگان بین 20 تا 27 سال بود. هیچ کدام از افراد سابقه ای در فعالیت های محیط زیستی نداشتند و نیز رشته ی تحصیلی آن ها ربطی به مطالعات محیط زیست و منابع طبیعی نداشت. افراد از رشته های مختلف تحصیلی گردآوری شدند و با توجه به معدل های تحصیلی ایشان گروه ها در وضعیت همگن قرار داشتند و معدل هر دو گروه تفاوت معناداری باهم نداشت. پس از پیش آزمون یادگیری و نگرش، برای یک گروه به مدت 8 جلسه فیلم مستند روایی با موضوع منابع طبیعی و برای گروه دیگر همان فیلم درحالی که فاقد ساختار روایی بود نمایش داده شد. سپس در پایان از هر دو آزمون نگرش، یادگیری و بادداری به عمل آمد. نتایج پژوهش حکایت از تفاوت معنادار دو نوع فیلم در تقویت یادگیری و بادداری و فقدان تفاوت معنادار در تغییر نگرش بود. هرچند که دو نوع فیلم مستقلاً بر متغیرهای وابسته تأثیر معنادار داشته اند.
