پس از شیوع کرونا، اموزش مجازی به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از شیوه های آموزشی در دانشگاه در آمده است. و با توجه به قابلیت-های آن، پس از اتمام همه‌گیری کرونا نیز از این آموزش‌ها به خصوص در سطح آموزش عالی استفاده می‌شود. با این حال عوامل متعددی وجود دارد که بر اثربخشی این نوع آموزش موثر است. بر همین اساس محقق بر آن است تا بررسی ادبیات پژوهش و به شیوه مرور نظام مند عوال موثر بر اثربخشی آموزش های مجازی را مشخص نماید. لذا روش پژوهش مرور نظام‌مند و اسناد مورد بررسی نیز کتاب‌های منتشر شده و مقالات در دو دهه‌ی اخیر در سایت‌های گوگل اسکالر، جهاددانشگاهی، ایرانداک، و ساینس دایرکت با جستجوی واژه های آموزش الکترونیکی، آموزش مجازی، آموزش ترکیبی و آموزش دیجیتال بوده است. نتایج تحقیق نشان داد که 14 عامل، در اثربخشی آموزش های مجازی در دانشگاه های ایرانی نقش مهمی ایفا می‌کنند که این عامل‌ها شامل زیرساخت های فنی، زیرساخت های قانونی و آیین‌نامه های آموزشی، وجود محتوای الکترونیکی مناسب و کافی، ارتباط بین اساتید و متخصص فناوری، نگرش اساتید ، اشتیاق و توانمندی دانشجویان، وجود نیروی انسانی پشتیبان در راه اندازی و نظارت، مشوق های آموزشی و پژوهشی، ساختارهای اجرایی- آموزشی، مدیریت نو آور و مدیران حمایتگر، آگاهی و توانمندی اساتید، وجود دوره های آموزش ضمن خدمت، پذیرش تغییر در بین مدیران دانشگاه بودند. بر اسن اساس در صورتی که دانشگاه بخش هایی ازاموزش خود را چه به صورت مجازی یا ترکیبی ادامه دهند، توجه به این عوامل در بهبود آموزش می تواند موثر باشد.
